"ฉันขอถามอะไรคุณสักข้อได้ไหม?" หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยสายตาที่กดให้มันราบเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา "ได้สิ ข้าวจะถามอะไรหรอ?" เสียงอ่อนโยนของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นมาอีก "ทำไมคุณถึงมาทำดีกับฉันละ ทั้งที่เมื่อก่อนคุณไม่เคยชอบหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ ฉันอยากรู้เหตุผล" หญิงสาวกลั้นใจถามออำไป สบตาเขาด้วยสายตาที่พยายามทำให้มันว่างเปล่า ภควัตมองหญิงสาวตรงหน้าสบตาเขาไม่หลบไปไหนอย่างงงๆ กับคำถามที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน และเขาก็ยังไม่เคยคิดหาเหตุผลกับความรู้สึกเปลี่ยนแปลงที่มีต่อเธอ "ทำไมคุณไม่ตอบล่ะคะ"  "ถ้าคุณอยากรู้จริงๆ" ชายหนุ่มหยุดนิดหนึ่ง มองแววตาที่ไม่เข้มแข็งเท่าสีหน้าของเธอ "เพราะคุณเป็นเพื่อนสนิทของเพลิน ผมไม่อยากทำให้เพลินไม่สบายใจที่เห็นเราไม่ลงรอยกัน เธอเคยขอร้องผมให้ทำดีกับคุณบ้าง" ปัณนรีเปิดรอยยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยริมฝีปากสั่นๆ พร้อมหันหลังให้เขาทันทีที่ได้ฟังคำตอบ หญิงสาวกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นอย่างไม่กลัวเจ็บ พร้อมกับดวงตาที่กระพริบลงถี่ๆ "ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณที่ทำให้ฉันหายข้องใจ" น้ำเสียงราบเรียบที่คนพูดพยายามกดอาการสั่นไหวเต็มที่ เธอสาวท้าวเดินออกจากบริเวณนั้นด้วยฝีเท้าที่มั่งคงที่สุด ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามอย่างไม่รู้ตัวว่าเขาได้ทำบางสิ่งบางอย่างผิดไปแล้ว