ณ นาทีนี้มาเฟียหนุ่มไม่สนใจว่าหญิงสาวจะมีคนรักแล้ว หากเพราะเธอคือคนที่เขาปรารถนา เขาจำต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ครอบครองเธอ
“ณัชชา” เขาเรียกเธอเสียงแหบพร่า มือใหญ่สะกิดตะขอชุดชั้นในลูกไม้แสนหวานแล้วเลื่อนลูบไล้ยอดอกที่เป็นอิสระอย่างเบามือแต่แสนเย้ายวนจนร่างเล็กไม่อาจนั่งนิ่งบนตักของเขาได้
“ได้โปรดเถอะ”
ชายหนุ่มจูบเธออีกครั้งพร้อมส่งลิ้นร้อนๆ ปรนเปรอเธอจนร่างกายเธออ่อนระทวย   เมื่อร่างกายของเธอไม่ปฏิเสธสัมผัสของเขา   ใบหน้าหวานแดงกล่ำด้วยความเขินอายและอารมณ์รัญจวนที่เขามอบให้เธออยู่บนตักเขาและรู้สึกได้ถึงความปรารถนาของเขา
“คุณสวยเหลือเกิน สวยเกินกว่าที่ผมคิดไว้มาก”
“อันโตนิโอ...” เธอละล่ำละลักเรียกชื่อเขาเหมือนคนสำลักน้ำ   
“ทำใจให้สบายที่รักของผม”   
ทุกสิ่งที่เขาทำมันสร้างความรัญจวนให้เธออย่างแสนสาหัสร่างกายเรียกร้องเขาอย่างที่ธรรมชาติสร้างให้เป็น แต่เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนแม้กระทั่งกับคนรักที่คบกันมาสองปีสิ่งที่รักและหวงแหนไว้ในคืนวันแต่งงานตอนนี้ได้มอบให้เขาอย่างเต็มใจ หากพรุ่งนี้เธอต้องจากเขาไปก็ไม่มีอะไรให้เธอรู้สึกผิดหรือเสียดายอีกแล้ว ร่างกายเธอเหมือนถูกแผดเผาด้วยความร้อนแรงของเขาและเฝ้ารอการเติมเต็มด้วยหัวใจ
“ที่รักของผม”
อันโตนิโอ ซิวีลิอาโน่ เคยคิดว่าหัวใจเขาคงเป็นก้อนหินไม่รับรู้หรือรู้สึกใดๆ อีก แต่เมื่อได้มาพบเธอ ‘ณัชชา’ เธอละลายกัดกร่อนหัวใจหินผาของเขาได้   ณ นาทีนี้เขารู้ชัดแล้วว่าไม่อาจปล่อยเธอไปจากเขาได้อีกไม่ว่าเขาจะมีคนรักหรือไม่ เขาก็จะยอมทำทุกวิถีทางที่จะรั้งเธอไว้แม้จะเป็นวิธีที่เห็นแก่ตัวที่สุดก็ตามที.