ความสุขที่เกิดจากความรักเพื่อนมนุษย์นั้นเป็นความสุขอันแท้จริงที่มนุษย์มีร่วมกัน สามารถแบ่งปันให้กันได้ทุกเมื่อเชื่อวัน แม้มนุษย์จะถูกเนรเทศให้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกเพื่อรอคอยความตาย แต่ความรักเพื่อนมนุษย์นี้ก็จะช่วยให้มนุษย์สร้างอาณาจักร แห่งความสุขขึ้นมาได้ และสามารถเปลี่ยนการเนรเทศให้เป็นอาณาจักรได้เช่นกัน โดยไม่ต้องพึ่งพาธรรมชาติหรือพระเจ้าองค์ใด นับเป็นการตอกย้ำความคิดความเชื่อซึ่งอัลแบรต์ กามูส์ นักคิดนักเขียน ผู้รักเพื่อนร่วมโลกได้ถ่ายทอดไว้ตั้งแต่ต้น ในความเรียงเชิงปรัชญาเรื่องแรก "หัวและก้อยแห่งชีวิต" ที่เขาเขียนในวัย 22 ว่า "อาณาจักรของผมทั้งหมดก็คือโลกแห่งนี้" 

- ชู้ทางใจ
- เรอเนกา มิชชันนารีจอมสัมสน
- ผู้อยู่กับความเงียบ
- ผู้มาเยือน
- เรื่องของโฌนาส หรือศิลปินกับงาน
- ปาฏิหาริย์แห่งศิลา
- การเนรเทศและอาณาจักร หรือสุขภาพและทุกข์แห่งชีวิต บทกล่าวตาม : จิระพรรษ์ บุญยเกียรติ