โลกใกล้ถึงกาลอวสานเมื่อมนุษย์ตกอยู่ในความครอบงำของปิศาจวิวัฒนาการของมนุษยชาติหยุดชะงัก และค่อย ๆ คืบคลานเข้าสู่ความหายนะพวกของ "อากาเนะ" ช่วยปกป้อง "ฮิกาตะ" ขายหนุ่มขาด้วนในเหมืองร้างที่ถูกลงอาคมให้ถูกปิดตายอยู่ "อิดากะ" ได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่าจะถูกบิศาจกลืนกินเข้าไป และปิศาจได้ถูกทำให้เปลี่ยนมาเป็นขาของตนเอง อากาเนะได้เห็นจนแน่ใจว่าตัวเขาเองนั้นเป็น "เชียน" ที่เรียกได้ว่าเป็น "เจ้าแห่งปิศาจ" จึงได้ชักชวนให้ร่วมเดินทางไปชมพูทวีปด้วยกัน

    ระหว่างทาง ขบวนจาริกได้ร่วมเดินทางไปกับคณะนางระบำ "หุ่นเชิด" ของผู้ถูกทอดทิ้ง หัวหน้าคณะที่เป็นศูนย์กลางของ "หุ่นเชิด" ล้มป่วยลง "อาเกะขาโตะ" ผู้เป็นลูกสาวได้คร่ำครวญในชะตาชีวิตของผู้ถูกทอดทิ้งที่ไม่มีหนทางอื่นนอกจากกลายเป็นทาสหรือร่อนเร่พเนจรไปเรื่อย ๆ ในระหว่างที่เดินทางเข้าไปในป่า ขบวนได้ถูกโจมตีจากฝูงสัตว์ร้าย พวกสัตว์ร้ายได้ถูกล่อลวงให้เข้ามาใกล้ด้วยกลิ่นที่หัวหน้คณะที่ได้กลายไปเป็นปีศาจปล่อยออกมา อากาเนะได้เสนอตัวเองให้หัวหน้าคณะที่กลายเป็นปีศาจออกไปว่า "กินข้าสิ" ฮิดากะได้บังคับขาที่ปิศาจแปลงร่างมาให้อยู่ในอาณัติและได้ปราบให้หัวหน้าคณะถึงจุดจบลงได้ในที่สุด ปีศาจเองก็ตายตามไปด้วย ฮิดากะได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะไปยังชมพูทวีปเพื่อเชื่อมต่อชีวิตที่เหล่า "หุ่นเชิด" ได้ฝากฝังเอาไว้ในอนาคต

    ขบวนจาริกที่ได้แยกทางกับคณะ "หุ่นเชิด" ได้มุ่งหน้าไปยังถ้ำพระพุทธรูปพันองค์ที่เป็นจุดติดต่อระหว่างทางก่อนที่จะไปถึงขมพูทวีป ที่นั่นอากาเน่ะและฮิดากะได้ตกหลุมพรางและถูกพาตัวไปยังประเทศชา ผู้ที่จับตัวสองคนนั่นไปก็คือมิซึอะ น้องชายฝาแฝดของฮิดากะนั่นเอง พวกของอากาเนะได้รู้ความลับของการเกิดมาของฝาแฝด ฮิดากะและมิซีฮะทั้งสองได้ถูกแยกตัวออกจากกัน และอากาเนะกำลังเผชิญหน้ากับ "มิชีฮะ" ตัวต่อตัว...

บทที่ 15 เมล็ดพันธุ์แห่งความขมขื่น
บทที่ 16 ความฝันที่ตอบรับกัน
บทที่ 17 การแก้แค้น
บทที่ 18 ความคิดของมารดา
บทที่ 19 เจตนารมณ์ก่อนตาย
บทที่ 20 ปีศาจมองไม่เห็น
บทที่ 21 อดีตที่ลืมไม่ลง
บทสุดท้าย ระหว่างการเดินทาง