"ขอเวลาให้หัวใจเต้นแรง" เพราะเธอไม่ค่อยพูด เธอจึงเขียนออกมา... เมื่อภูพเยียประสบปัญหาเรื่องกล้ามเนื้ออ่อนแรง แขนข้างซ้ายปวดผิดปกติ เธอจึงตัดสินใจไปสมัครเป็นสมาชิกออกกำลังกายในยิม มีโค้ชมาคอยแนะนำ คอยสอนให้ป็นที่เรียนบร้อย บทแรกๆ ค่อยๆ จึงเปิดตัวละครออกมาทีละตัว ตั้งแต่โค้ชหน้าหวานรูปหล่อ เพื่อนสาวรุ่นน้อง ลูกเถ้าแก่ร้านขายปุ๋ยที่เข้าคอร์สลดน้ำหนักลดอาหารเย็น กินแต่ผลไม้ มีจุดยืนชัดเจน มุ่งมั่นสูงที่จะลดน้ำหนักให้ได้อย่างรวดเร็ว ตัวละครที่ภูพเยียนำมาเล่านั้นมีอยู่จริง เดินเหินเหมือนเรา มีขาดตกบกพร่องเหมือนกับเราทุกอย่าง สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องสำคัญในการเขียนของ "ภูพเยีย" เพราะยิ่งทำให้เราได้เห็นความเปิ่น ความเชย ความบกพร่อง ความไม่สมประกอบมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งรู้สึกเป็นมิตรกับเขามากเท่านั้น ทั้งนี้เพราะเรารู้สึกว่า พวกเขาไม่ได้เหนือไปกว่าเรา ไม่ได้ดีเลิศไปกว่าเรา เราเองก็มีความเปิ่น ความเชย ความขาดตกบกพร่อง และความล้าสมัยไม่แตกต่างไปจากเขาเหล่านั้นเลย...

    เนื้อหาในเล่มอ่านสนุก ได้เกร็ดความรู้มากมายที่เธอใส่ลงไปอย่างแนบเนียน ไม่ว่าจะเป็นความสำคัญของรองเท้า เธอว่ารองเท้าเป็นสิ่งสำคัญมากที่สุดในบรรดาเครื่องแต่งกายสำหรับออกกำลังกาย จะแพงเท่าไรเราก็ต้องลงทุนกับมัน เพราะหากสวมรองเท้าที่ไม่เหมาะสมแล้ว การออกกำลังกายจะกลายเป็นการทรมานตัวเองไปอย่างน่าเสียดาย งานเขียนของเธอนั้นไปเป็นอย่างเรียบๆ ใสๆ ซื่อ บริสุทธิ์ ไม่ประดิดประดอยถ้อยคำมาก เป็นเหมือนการบอกเล่าความรู้สึกดีๆ สักเรื่องให้เพื่อนฟังด้วยน้ำเสียงที่ถ่อมตน ขึ้นต้นอย่างง่ายๆ และจบลงด้วยความอิ่มใจ!

1. ออกจากความเคยชิน
2. ค่อยเป็นค่อยไป
3. ชุดออกกำลังกาย หรือคิดว่าไม่จำเป็น?
4. การออกกำลังกายและลมหายใจ
5. เชือกสีแดง
6. หาแรงบันดาลใจ
7. โยคะ สายฝนและคนของความสม่ำเสมอ
8. แรงบันดาลใจที่จับต้องได้
9.สีสันในฟิตเนสและพลังชีวิตจากหนังสือ
10. อัพเดทความก้าวหน้า
ฯลฯ