“อัศศิริ ธรรมโชติ เป็นนักเขียนซึ่งได้แสดงออกแล้วว่าวรรณกรรมเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ไม่ใช่เพียงสิ่งที่อ่านเล่นในยามว่างเท่านั้น วรรณกรรมเป็นส่วนหนึ่งของเหตุการณ์ทางการเมือง ประวัติศาสตร์ และสังคม งานของอัศศิริจึงมิใช่งานที่อ่านเสร็จอาจวางลงตรงไหนก็ได้แล้วนอนฝันหวาน แต่เป็นงานที่ก่อให้เกิดความหรือความรู้สึกใหม่ ความเด็ดเดี่ยวและความหวั่นไหว ความจริงและความจอมปลอม ความเงียบและความเพรียกหา คำถามและความหวัง เหล่านี้เหมือนประกายไฟระยิบระยับอยู่ในเรื่องสั้นของเขา ท่ามกลางอาณาจักรวรรณกรรมบ้านเราซึ่งถูกวางยาและเงียบเหงามาช้านาน”

                                     (คำนิยมโดย สุภัทร สวัสดิรักษ์)

- เธอยังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยก็ในใจฉัน
- ในกระแสธารแห่งกาลเวลา
- ถึงคราจะหนีไกลไปจากลำคลองสายนั้น
- เมื่อลมฝนผ่านมา
- ดอกไม้...ที่เธอถือมา
- เมื่อเย็นย่ำ...ของวันอันร้าย
- เสียแล้วเสียไป
- เช้าวันต้นฤดูฝน
- แล้วหญ้าแพรกก็แหลกลาญ

ฯลฯ