คดี Miller กับหลักอำนาจสูงสุดทางนิติบัญญัติของรัฐสภา :บทเรียนจากกฎหมายรัฐธรรมนูญสหราชอาณาจักรในเหตุการณ์เบร็กซิท ในช่วง พ.ศ. 2559 (ค.ศ. 2016) ได้เกิดเหตุการณ์สำคัญซึ่งชักชวนให้บรรดานักกฎหมายต้องหันมาอภิปรายกลไกของรัฐธรรมนูญสหราชอาณาจักร ได้แก่ ผลของการออกเสียงประชามติเบร็กซิท (Brexit) ซึ่งประชาชนเสียงข้างมากได้ลงคะแนนสนับสนุนให้อาณาจักรแยกตัวออกจากสหภาพยุโรป ผลการลงคะแนนดังกล่าวสร้างความสับสนและผิดหวังต่อประชาชนจำนวนมาก ทั้งยังนำไปสู่ความแตกแยกทางสังคมในดินแดนทั้ง 4 ส่วนของสหราชอาณาจักร ได้แก่ อังกฤษ สกอตแลนด์ เวลส์ และไอร์แลนด์เหนือ

    การเตรียมการแจ้งความประสงค์แยกตัวออกจากสหภาพยุโรปโดยรัฐบาลสหราชอาณาจักรนำไปสู่การฟ้องคดีที่รู้จักกันดีทั่วโลกอย่างคดี Miller โดยฝ่ายผู้ร้องนำโดยนางจีนา มิลเลอร์ (Gina Miller) โต้แย้งว่าหลักกฎหมายซึ่งเป็น "ฐานไ แห่งอำนาจของการริเริ่มกระบวนการเบร็กซิท ได้แก่ หลักอำนาจสูงสุดทางนิติบัญญัติเป็นของรัฐสภา มิใช่พระราชอำนาจดั้งเดิมของพระมหากษัตริย์ (prerogative power) ดังที่รัฐบาลกล่าวอ้าง คำพิพากษาของศาลฏีกาในคดี Miller เมื่อ พ.ศ. 2560 (ค.ศ. 2017) เป็นดั่งอนุสรณ์สำคัญทางกฎหมายมหาชน ที่ทำให้ผู้ศึกษากฎหมายได้มีโอกาสศึกษาหลักกฎหมายรัฐธรรมนูญของประเทศที่ไม่มีกฎหมายสูงสุดที่เป็นลายลักษณ์อักษรที่ชื่อรัฐธรรมนูญ

บทที่ 1 บทนำ: เบร็กซิท, คดี Miller, และหลักอำนาจสูงสุดทางนิติบัญญัติเป็นของรัฐสภา
บทที่ 2 ประเด็นพิพาทในคดี Miller กับบทบาทของหลักอำนาจสูงสุดทางนิติบัญญัติเป็นของรัฐสภาในการจัดโครงสร้างการเมืองการปกครองแบบเสรีประชาธิปไตย
บทที่ 3 คำพิพากษาของศาลฎีกาแห่งสหราชอาณาจักรในคดี Miller กับหลักอำนาจสูงสุดทางนิติบัญญัติเป็นของรัฐสภา
บทที่ 4 จากคดี Miller I ถึงคดี Miller II: หลักอำนาจสูงสุดทางนิติบัญญัติเป็นของรัฐสภาภายหลัง ค.ศ. 2017
บทที่ 5 ข้อความส่งท้าย