"จอมจักรพรรดิอโศกมหาราช จอมจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ทั้งในทางโลกและในทางธรรม" ทรงเป็นดวงดาราเพียงหนึ่งเดียวในท่ามกลางพระนามของจักรพรรดิทั้งหลายบนพื้นพิภพ ตามคำสรรเสริญของนักประวัติศาสตร์และนักปรัชญาผู้เรืองนามของโลกตะวันตก ทรงปราบดาภิเษกขึ้นเป็นจอมจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เพียงหนึ่งเดียวของชมพูทวีป ในปีพุทธศักราช ๒๗๔ ทรงสถาปนาระบอบการปกครองอันยิ่งใหญ่คือ "ระบอบธรรมวิชัย" ซึ่งมีคุณธรรมความดีงามของพระพุทธศาสนา เป็นแกนกลางแก่นแท้ในการปกครองพระราชอาณาจักร ทรงเผยแพร่พระพุทธศาสนาให้เจริญรุ่งเรืองแผ่ไพศาลยิ่งกว่าในสมัยพุทธกาล ไม่มียุคสมัยใดยิ่งไปกว่า ทรงเสด็จสวรรคตในปีพุทธศักราช ๓๑๕ ทรงจารึกคำสอน พระราชโองการลงบนแผ่นศิลาซึ่งนักประวัติศาสตร์เรียกว่า "จารึกอโศก" คือความจริงย่อมมีชัยเหนือสิ่งทั้งปวง โดยเฉพาะคำกล่าวอ้างอันเพ้อเจ้อจินตนาการให้ร้ายพระองค์ในคัมภีร์ต่างๆ ในที่สุดคุณธรรมความดีงามของพระองค์ไม่มีประมาณได้ปรากฏบนพื้นพิภพอีกวาระหนึ่ง

บทที่ 1 ศากยวงศ์ล่มสลาย
บทที่ 2 มหานครปาฏลีบุตรแห่งแคว้นมคธ
บทที่ 3 ปฐมจักรพรรดิแห่งชมพูทวีป
บทที่ 4 วสันตฤดูเหนือคงคามหานที พญาสิงหราชอุบัติขึ้นบนพื้นพิภพ
บทที่ 5 แหวกวงล้อมพญามัจจุราช เริ่มสร้างกองทัพฐานที่มั่น
บทที่ 6 การเมืองอันแหลมคม พญาสิงหราช วางแผนยึดอำนาจเหนือมหานครปาฏลีบุตร
บทที่ 7 พญาสิงราชขึ้นครองราชบัลลังก์ เหนือชมพูทวีป
บทที่ 8 ปราบดาภิเษกขึ้นเป็นจอมจักรพรรดิแห่งชมพูทวีป จอมจักรพรรดิอโศกมหาราชที่ผู้แต่งคัมภีร์ อโศกกาวทานไม่รู้จัก
บทที่ 9 มหาศึกสงครามแคว้นกาลิงคะ (มหาวิบากแห่งอกุศลกรรมอันใหญ่หลวง)
บทที่ 10 เมื่อดวงดาราเปล่งรัศมีแห่งพระโพธิสัตวญาณ
ฯลฯ