ไม่รู้ว่าคือวาสนาหรือชะตาฟ้าเล่นตลก ใช้ชีวิตเป็นมนุษย์จวบจนสิ้นอายุขัยก็มิเคยรู้จักคำว่ารักแท้ หากเมื่อแรกเหยียบสวรรค์เก้าชั้นฟ้า "หล่างทู่จื่อ" กลับประสบรักแรกพบ ต่อ 'ผู้เฒ่าจันทรา' ที่ไม่ได้แก่ชราดั่งเรื่องเล่า ซ้ำยังมีใบหน้างดงามดั่งหยกสลัก เซียนผู้ทำหน้าที่ผูกชะตารัก แต่ตัวเขากลับไม่สนใจเรื่องความรัก ไร้รัก ไร้อารมณ์ และแสนจะเย็นชา

    แต่ "หล่างทู่จื่อ" กลับคิดว่า ถ้ายังเพียรพยายาม หากไม่รักในวันนี้ ต้องมีสักวันที่เขาหันมารักนางแน่ แม้จะต้องลงไปเกิดยังโลกมนุษย์เพื่อเกี้ยวท่านเซียน นางก็ยอมทำ แต่การจะให้เซียนผู้ที่ผูกชะตาด้ายแดงคนทั่วหล้า แต่กลับไม่ยอมผูกพันชะตาหัวใจกับสตรีนางใดรู้จักคำว่ารักนั้น มันยากยิ่งนัก! นอกจากไม่ได้หัวใจของเขากลับมา ยังต้องพบกับความเจ็บปวดทุกชาติ ทั้งที่ผู้เฒ่าจันทราก็เตือนแล้ว แต่ยิ่งนานวันหัวใจของนางก็ยิ่งถลำลึกจนไม่อาจถอนตัว...

    "ต้องให้ข้าพยายามสักกี่ชาติ ท่านถึงเอ่ยคำว่ารักกับข้าได้"  "จะกี่ชาติก็ไม่มีวัน อย่าพยายามทำตัวให้เจ็บปวดอีกเลย"