เด็กชายถามพ่อว่าแม่ไปไหน พ่อกอดเขาแล้วตอบว่าแม่ตายแล้ว เป็นคำตอบที่ปักลงไปกลางใจ ตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม ไม่ใช่แม่ไปสวรรค์ ไม่ใช่แม่ไปอยู่บนฟ้า แต่แม่ตายแล้วครอบครัวเอารูปแม่มานั่งดู พูดคุยกันถึงความหลังครั้งแม่ยังมีชีวิต ร้องไห้ด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน แม่ทำอะไรให้บ้างนะ สองพี่น้องช่วยกันทำสิ่งที่แม่เคยทำให้ ก็นั่นแหละ แม่ไม่อยู่แล้ว แต่ครอบครัวยังอยู่ และนั่นแสดงว่าแม่ก็ยังอยู่ ตราบใดที่เรายังคิดถึงใครสักคน คนคนนั้นย่อมไม่ได้จากไปไหน

    เรื่องเล่าจากมุมมองของเด็ก ทั้งภาษาและภาพที่คล้ายลายเส้นและสีเทียนของเด็กอนุบาล พื้นโล่งเป็นส่วนมาก เน้นสิ่งที่ต้องการสื่อและอารมณ์ของเด็กชายท่ามกลางความสูญเสียความสับสน ความโกรธ ความสงสัย ความวุ่นวายใจ ความเศร้า ความทรงจำ แล้วค่อยๆเข้าสู่ความเข้าใจ และการยอมรับ เพราะไม่ว่าจะอย่างไร ชีวิตก็ยังต้องดำเนินไป และความตายก็คือสิ่งที่มาช่วยย้ำให้เห็นความสำคัญของชั่วขณะที่มีชีวิตนั่นเอง