เราทุกคนต่างเกิดมาเพื่อที่จะทำอะไรสักอย่าง เบื้องบนคงได้ลิขิตเอาไว้แล้ว ไม่ว่าหน้าที่นั้นจะยิ่งใหญ่หรือเล็กจ้อยแค่ไหนก็ตาม หากว่ามันไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร เราทุกคนก็น่าจะยืดอกภูมิใจกับสิ่งที่ทำ เหมือนกับเจ้าจิ้งหรีดมันก็ทำหน้าที่ของมัน ถึงมันจะเที่ยวเล่นร้องเพลงไปวันๆ แต่มันก็ได้มอบเสียงเพลง เป็นสิ่งตอบแทนไม่ใช่หรือ
    บอย ตรัย แห่งวงฟรายเดย์ กับงานเขียนที่แสนจะลุ่มลึก แต่อ่านง่าย ได้อารมณ์เหงา ร้อยแก้วในจังหวะของร้อยกรองที่สะท้อนความคิดอันละเมียดละไมของผู้ชายคนนี้ที่จะทำให้คุณหายสงสัยว่า ทำไมเพลงที่เขาเขียนจึงสัมผัสใจคนได้มากมายขนาดนั้น
      

- คนที่เดินผ่าน
- เมื่อฉันรู้สึกตัวอีกทีหนึ่ง
- จิ้งหรีดแห่งเมืองสีเทา
- เพลงในฉัน
- นางฟ้าใจดี
- เพลงของวันพรุ่งนี้
- ร้อยแก้ว ยังไม่เมา
- ไม่ช้าก็เร็ว
- ฝัน
- ผมอยู่ในนี้
...ฯลฯ...

หนังสือเล่มนี้จึงเป็นเสมือน "บันทึกแห่งชีวิตและทรรศนะ" ของ ตรัย ภูมิรัตน เป็นบันทึกที่เขาจดจารมันอย่างเรียบ-ง่าย-ซื่อ-ใส และบางชิ้นเดาว่าเป็นไปอย่างฉับพลัน ผมเป็นบรรณาธิการให้หนังสือเล่มนี้โดยแทบจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงแก้ไขตัวหนังสือที่ถูกส่งมาให้อ่านเลย เหตุผลเพราะอยากคงไว้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึกของผู้เขียนให้มากที่สุด
ดังนั้น จึงอาจกล่าวได้ว่าเมื่อได้อ่านหนังสือเล่มนี้ คุณจะได้สัมผัสและสื่อสารกับ อารมณ์ ความคิด และความรู้สึกของผู้เขียนโดยตรงและแท้ บางบทตอนในหนังสือเล่มนี้เหงา บางบทเศร้า บาบทน่ารัก ขณะที่บางบทเกี้ยวกราด และอาจเพราะมีภาพจำว่าเขาเป็นนักแต่งเพลง ระหว่างที่อ่านในบางบทตอน ผมรุ้สึกคล้ายมีท่วงทำนองเคลียคลออยู่ในอากาศ
(วงศ์ทนง ชัยณรงค์สิงห์)