นาง...มีนามว่า "ชวีชิงจู" นามที่ตั้งจากกลอนในบทประพันธ์ที่บิดาใช้เปรียบเปรยความรักของเขาที่มีต่อมารดาเลี้ยงของนาง ใบหน้างดงามถูกบดบังไว้ด้วยท่าทีทื่อมะลื่ออ่อนปวกเปียกไม่สู้คน เมื่อบิดาไม่สนใจ มารดาเลี้ยงรังแก และท่านอ๋องผู้เป็นสามีไม่รัก นางจึงต้องจบชีวิตในน้ำมือของเฝิงเช่อเฟย สนมรับใช้ของสามี ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้รับความยุติธรรม แต่เหมือนชะตาฟ้ากำหนดให้ 

    เธอ...หญิงสาวจากยุคปัจจุบันผู้ไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรคใดได้ครอบครองร่างของ "ชวีชิงจู" และสัญญาว่าจะขอใช้ชีวิตแทนเจ้าของร่างเดิมอย่างมีความสุข เธอไม่เคยเชื่อว่าในฐานะภรรยาผู้เพียบพร้อมของท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์จะต้องอดกลั้นต่อน้องสาวของเขา อนุภรรยาของเขา มารดาของเขาถ้าจะให้เธออยู่อย่างคับแค้นใจ ไม่สู้ตายอย่างสะใจจะดีเสียกว่าเธอสลัดคราบอ่อนแอออกไป แทนที่ด้วยสตรีผู้ใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรีไร้กฎเกณฑ์แต่ไม่หลงระเริง ใช้ความฉลาดเฉลียวทวงคืนความยุติธรรมให้มารดาที่ถูกบิดาฆ่าตาย สร้างข่าวลือเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของบิดาและมารดาเลี้ยงโฉดชั่ว ตอบแทนท่านลุงและป้าสะใภ้ที่ดีต่อเธอเสมอมายืมมือผู้อื่นขับไล่สตรีที่คิดเข้ามาวางอุบายทำร้ายเธอออกไปจากจวนอ๋อง ใช้เสน่ห์และความดีของเธอทวงคืนรักจากสามี เดิมพันที่เธอวางไว้ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม 

    เธอไม่เชื่อในถ้อยคำหวานหูที่ท่านอ๋องตรัสว่าทรงรักเธอมากเพียงใด เธอขอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์การกระทำของพระองค์ และในท้ายที่สุดประวัติศาสตร์ก็ได้บันทึกนามของเธอ... "ฮวาเหริ่นฮองเฮา" ฮองเฮาผู้มีเมตตาอันเป็นรักแท้รักเดียวของ "จยาโย่วฮ่องเต้" ของแคว้นต้าหลง กลายตำนานความรักของฮ่องเต้และฮองเฮาที่ซาบซึ้งกินใจที่สุดที่เคยมีมา และคงจะหาพบไม่ได้อีกตลอดไป