ซาตานคืนรัง โดย…บัวริน
อารัมภบท
“ปล่อยค่ะ...สิเดินเองได้”
“ไม่เอา...สิเหลี่ยมจัดนัก ผมไม่ไว้ใจแล้ว คราวนี้ผมไม่ยอมพลาดให้สิหลอกอีกแล้ว”ตติยะพูดเสียงขึงขัง
มณสิกาหน้าแดงก่ำ มองเขาอย่างขลาดๆ จำต้องกอดคอเขาเอาไว้ เพราะกลัวเขาทำหล่อนหล่น
“วางสิลงเถอะคะ สิสัญญาว่าจะไม่แกล้งคุณอีกแล้ว”
“ไม่เชื่อหรอก...สิทำผมปวดหัวแทบแย่”
“สิขอโทษค่ะ...ก็...สิกลัวนี่ค่ะ”
“กลัวอะไร”เขาก้มลงมองหน้าหล่อนสีหน้าขมวดมุ่น “สิคิดว่าผมจะฆ่าสิหรือไง สิทำให้คืนส่งตัวพังไม่เป็นท่าเลยรู้ไหม?”

ซาตานคืนรัง โดย…บัวริน
อารัมภบท
“ปล่อยค่ะ...สิเดินเองได้”
“ไม่เอา...สิเหลี่ยมจัดนัก ผมไม่ไว้ใจแล้ว คราวนี้ผมไม่ยอมพลาดให้สิหลอกอีกแล้ว”ตติยะพูดเสียงขึงขัง
มณสิกาหน้าแดงก่ำ มองเขาอย่างขลาดๆ จำต้องกอดคอเขาเอาไว้ เพราะกลัวเขาทำหล่อนหล่น
“วางสิลงเถอะคะ สิสัญญาว่าจะไม่แกล้งคุณอีกแล้ว”
“ไม่เชื่อหรอก...สิทำผมปวดหัวแทบแย่”
“สิขอโทษค่ะ...ก็...สิกลัวนี่ค่ะ”
“กลัวอะไร”เขาก้มลงมองหน้าหล่อนสีหน้าขมวดมุ่น “สิคิดว่าผมจะฆ่าสิหรือไง สิทำให้คืนส่งตัวพังไม่เป็นท่าเลยรู้ไหม?”ซาตานคืนรัง โดย…บัวริน
อารัมภบท
“ปล่อยค่ะ...สิเดินเองได้”
“ไม่เอา...สิเหลี่ยมจัดนัก ผมไม่ไว้ใจแล้ว คราวนี้ผมไม่ยอมพลาดให้สิหลอกอีกแล้ว”ตติยะพูดเสียงขึงขัง
มณสิกาหน้าแดงก่ำ มองเขาอย่างขลาดๆ จำต้องกอดคอเขาเอาไว้ เพราะกลัวเขาทำหล่อนหล่น
“วางสิลงเถอะคะ สิสัญญาว่าจะไม่แกล้งคุณอีกแล้ว”
“ไม่เชื่อหรอก...สิทำผมปวดหัวแทบแย่”
“สิขอโทษค่ะ...ก็...สิกลัวนี่ค่ะ”
“กลัวอะไร”เขาก้มลงมองหน้าหล่อนสีหน้าขมวดมุ่น “สิคิดว่าผมจะฆ่าสิหรือไง สิทำให้คืนส่งตัวพังไม่เป็นท่าเลยรู้ไหม?”