เพราะความจำเป็นรมิตาจำต้องเลิกรากับคนรักที่ปิดบังฐานะกับเธอว่าเป็นลูกชายประธานบริษัทยายักษ์ใหญ่ เพื่อเอาเงินไปรักษาน้อง
ปวรปรัชญ์เจ็บปวดที่รับรู้ความจริง ว่าคนรักเลิกรากับเขาก็เพื่อเงิน ความแค้นปะทุในใจ สักวันเขาต้องเอาคืนเธอให้สาสม กับความเจ็บที่ได้รับในเวลานี้ แล้ววันหนึ่งปวรปรัชญ์ก็ได้รู้ความลับ แท้จริงแล้วคนรักทำงานกลางคืนด้วยการนั่งดิ่มกับแขก และเต้นยั่วผู้ชายบนเวที มันทำให้เขาโกรธ และเคียดแค้นมากขึ้น
แล้ววันหนึ่งโชคชะตาโคจรให้ทั้งสองได้พบกัน เมื่อน้องชายเธอการทรุดหนัก และผู้ช่วยชีวิตเพียงหนึ่งเดียวคือเขา เธอจำต้องคุกเข่าตรงหน้าเพื่อขอร้องให้เขาช่วยชีวิตน้องชาย ด้วยการบริจาคไขกระดูกให้
*******************

ยิ่งถูกต้อน ยิ่งรู้สึกจนมุม ไม่อยากเอ่ยคำนั้นออกมา เธอกลัวหัวใจตัวเอง
“เอาเป็นว่าฉันขอเรียกร้องเองได้ไหมรมิตา!”
หญิงสาวเงยหน้าสบตา
“ฉันต้องการตัวเธอสามเดือน แลกกับการช่วยชีวิตน้องชายเธอ เป็นยังไงสมน้ำสมเนื้อไหม!” เขาเข่นเขี้ยว
คนฟังชะงัก ทรุดกายลงนั่งคุกเข่าน้ำตาอาบแก้ม เธอไม่อยากเป็นของเขา เพราะกลัวจะสูญเสียหัวใจตัวเองไป
“ฉันขอร้อง ให้ฉันทำอย่างอื่นได้ไหมคะ!”
เขายิ้มเยาะ “ถ้าเธอไม่ยอม ก็ไม่ต้องคุยอะไรกันอีก ข้อแลกเปลี่ยนฉันมีเท่านี้ คิดให้ดี!”
รมิตาน้ำตานองหน้า หลับตาแน่นภาวนาให้ทุกอย่างมันผ่านพ้นไปด้วยดี เธอไม่อาจหลีกหนีความจริงที่ต้องยอมรับ แม้รู้แก่ใจว่า สุดท้ายแล้วมันต้องจบลงแบบนี้ เธอเลิกรากับเขาในวันนั้น มันส่งผลให้เขาเกลียดชังจนถึงตอนนี้ ร่างบางลุกยืนกัดริมฝีปากเพื่อให้ความเจ็บช่วยเพิ่มความกล้า
“ได้ค่ะ ฉันยอมรับข้อแลกเปลี่ยนที่คุณเสนอมา” เธอบอกเสียงหนัก และมั่นใจกว่าครั้งไหนๆ เมื่อเหตุผลที่ยอม คือการทำเพื่อครอบครัว
ปวรปรัชญ์ลุกยืนเผชิญหน้า สบตากับคนตัวเล็ก ราวกับผู้กำชัยชนะ
“พร้อมวันไหนล่ะ วันนี้เลยไหม” เขาถามเสียงเยาะ
คนถูกถามกลืนก้อนสะอื้น แล้วเงยหน้าสบตา
“วันไหนก็เหมือนกัน เพราะถึงยังไงฉันก็ต้องนอนกับคุณอยู่ดี”
“ถ้าอย่างนั้นก็วันนี้ คืนนี้เลยแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลาด้วย น้องเธอต้องการการรักษาโดยเร็วไม่ใช่หรือ”
“ได้ค่ะ!” เธอกัดฟันรับคำเขา