ณ ที่ซึ่งแม่โพสพเคยสถิต รวมกวีนิพนธ์คัดสรร 50 สำนวนของกวีซีไรต์ ไพวรินทร์ ขาวงาม เป็นบทกวีใหม่ที่ไม่เคยตีพิมพ์เป็นเล่ม แต่เคยเขียนลงตามหน้านิตยสารต่างๆในระหว่างปี 2540-2550 บทกวีในเล่มนี้กล่าวถึง วิถีชีวิตของชุมชนและวัฒนธรรมในสังคมเกษตรกรรม ซึ่งเชื่อมต่อถึงสังคมเมืองในระบบอุตสาหกรรม โดยดวงตาของกวีผนวกด้วยหัวใจนั้นได้ซึมซับรับรู้ ความทุกข์ ความสุข และความเปลี่ยนแปลงของผู้คน-ชาวนา-นาข้าว ประหนึ่งว่าบนพื้นแผ่นดินเกิดของคนส่วนใหญ่นั้น ครั้งหนึ่งเรามี “แม่ธรณี” เรามี “แม่น้ำ” เราเคารพเทอดทูน ในความเป็น “แม่” เรามี “แม่โพสพ” ในนาข้าว หากทว่าทุกวันนี้ บรรดา “แม่” เหล่านี้ แม้จะยังดำรงอยู่ แต่ก็ดำรงอยู่หรือเป็นไปในลักษณะ “ณ ที่ซึ่งแม่โพสพเคยสถิต” เสียเป็นส่วนใหญ่

ภาคแรก
- ใครหยุดโลกไว้ให้ฉันคิดถึงเธอ
- คิดถึงสาวชาวนา
- กลับบ้านหน้าแล้ง
- ริมลำพลับพลา
- ข้าขานนามทุ่งกุลาอย่างร้องไห้
ฯลฯ

ภาคหลัง
- ทำให้เขาหิว ทำให้เขากลัว
- คนมีหัวใจนำทาง พึงมีอาหารนำท้อง
- ในกระเป๋าสัมภาระของคนเดินทาง
- เราตามหานางผู้เดียวกัน