รวมบทกวีคัดสรรในห้วงห้าปีจากเวทีประจำบนหน้า หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งซึ่ง "ศักดิ์สิริ มีสมสืบ" ได้รับการติดต่อให้ไปเปิดคอลัมน์อยู่ที่นั่น ระหว่างปีพุทธศักราช 2547-2551 ปฏิเสธไม่ได้ว่าบ้านเมืองของเราอยู่ห่างไกลจากคำว่าปกติสุขยิ่งนัก มิพักต้องกล่าวว่า ต่างยึดถือกอดกุมความคิดตนเป็นสัจธรรมเดียว สถานการณ์ทางการเมืองได้ขับไสไล่ต้อนผู้คน ที่เคยเป็นมิตรสหายให้กลายเป็นศัตรูกันชั่วข้ามวัน บ้างถึงขั้นเลิกคบหาสมาคมกันไปก็ไม่ใช่น้อย ถ้อยปรารถนาดีจากผู้มีวิจารณญาณกลายเป็นสิ่งล้นเกินต้องโต้ตอบ โดยเฉพาะเมื่อไม่สอดรับกับจริตของฝ่ายตน

    "ศักดิ์สิริ มีสมสืบ" แลเห็นสภาพการณ์ดังกล่าวอยู่วันแล้ววันเล่า สิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุดก็คือเขียนมันออกมา ใช่เพียงเพื่อจดจารึกภาวะวิปริตบิดเบี้ยวให้ผู้อ่านได้แลเห็นความเป็นไปในบ้านเมืองของเราเท่านั้น หากยังพยายามชี้แนะว่าเราพึงจัดจิตใจตัวเองอยู่กับหลักคิดชนิดใด เพื่อไม่ให้กลายเป็นญาติสนิทมิตรสหายของทุกข์ความชังทั้งปวง มุมมองในการพินิจพิจารณาป้ญหานานาอย่างมีอารมณ์ขัน ถือเป็นอาวุธสำคัญเฉพาะตัวที่ทำให้บทกวีของศักดิ์สิริ มีสมสืบมักเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของผู้อ่านได้อย่างมีประสิทธิภาพเสมอ แม้หลายสิ่งหลายอย่างจะยับเยินย่ำแย่ แต่ใช่จะไร้หวังเสียทีเดียว...

- คุณค่า-คุณฆ่า
- ตบหัวแล้วลูบหลัง
- หนี้
- ตาต่อตาฟันต่อฟัน
- ลมหนาวมาเยือนแล้วเพื่อนรัก
- สบายดี อีซี่ บาย
- ไนท์ ซาฟสรี
- อัคคีสมัย
- จอมแก่นแสนซน
- พร
ฯลฯ

- ได้รับรางวัลเซเว่นบุ๊คอวอร์ด