การมีคนพิการอยู่ในครอบครัว ไม่จำเป็นที่จะต้องจมอยู่แต่กับความท้อแท้ทุกข์ระทม เพราะความจริงแล้วความพิการเป็นเรื่องที่สามารถฟื้นฟูพัฒนาให้ดีขึ้นได้ตามศักยภาพ เรื่องราวของปู่กับหลานที่หมู่บ้านชนบทภาคอีสานและเรื่องของเด็กหญิงเด็กชายอีกหลายคนในหลายประเภทความพิการ ที่นำเสนออยู่ในหนังสือด้วยแรงแห่งรัก คือแบบอย่างและประจักษ์พยานความจริงข้างต้น และเป็นสิ่งยืนยันว่าปาฏิหาริย์เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้จริงเสมอกับคนที่ไม่ละความเพียรพยายาม

เมื่อความรัก เป็นแรงดึงดูดให้มนุษย์เข้ามาอยู่รวมกันภายใต้หน่วยทางสังคมที่เรียกว่า ครอบครัว ในขณะที่ความเข้าใจกัน ระหว่างสมาชิกในครอบครัวจะเป็นพลังยึดเหนี่ยวให้ไม่ทอดทิ้งกัน แต่จะเป็นครอบครัวที่ร่มเย็นเป็นสุขได้ ก็ต่อเมื่อครอบครัวนั้นสามารถรักษาสภาวะ การมีความสุขและความพึงใจในชีวิต การมีโอกาสเติบโต ก้าวหน้า และการมีความรู้สึกมั่นคงปลอดภัยของสมาชิกทุกคนในครอบครัวไว้ได้และสภาวะเช่นนี้จะเกิดขึ้นได้ขึ้นอยู่กับพลังอันยิ่งใหญ่ของครอบครัว