คำแก้วเดินออกมาถึงทางห้าแยกที่จะเลี้ยวเข้าหมู่บ้านสี่แจและหมู่บ้านอื่น ๆ ก็เจอกับชายฉกรรจ์สามคนยืนขวางอยู่ตรงหน้า   คำแก้วเดินต่ออย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว
 "เฮ้ย! มีคนเดินมาทางนี้ว่ะ" 
 "ลูกพี่มันแบกหมูป่าตัวเบ้อเร่อมาด้วย" 
 "เอาของมีค่าทั้งหมดมาจากมันให้ได้" 
 "แต่มันเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เองนะลูกพี่" 
 "พ่อมึงสอนให้โจรอย่างพวกมึงใจดีกับพวกผู้หญิงเหรอวะ" คนที่เป็นหัวหน้าแก๊งตวาดเสียงดังจนคำแก้วต้องเงยหน้ามอง ดวงตากลมไหวสั่นเล็กน้อย เข้ามาสิจะใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าช็อตให้ ปืนก็มี มีดก็มี กลัวอะไรล่ะ หักแขนหักขาคนก็ได้ด้วย
 "มะ ไม่ได้บอกครับ" คนที่เป็นลูกน้องตอบเสียงสั่น แล้วพวกมันก็ก้าวเท้าไปขวางหน้าคำแก้วไว้
 "เอาของมีค่าจากตัวมึงมาให้หมด รวมถึงหมูป่าตัวนั้นด้วย" ลูกน้องหนึ่งในสองคนพูดขึ้น แปลกใจที่ในกระบุงมีผลไม้หลายอย่างที่พวกเขาไม่เคยกิน
 "ไม่มี" คำแก้วตอบเสียงห้วน มองชายทั้งสามด้วยแววตาไม่สะทกสะท้าน เธออยากเห็นโจรตัวเป็น ๆ วันนี้เธอก็ได้เห็นแล้ว พวกมันใช้ผ้าขาวม้าคลุมหน้าไว้ ยุคสมัยนี้ตำรวจคงทำอะไรคนพวกนี้ไม่ได้จริง ๆ
 "ปากดีซะด้วย กูชอบว่ะ จะมีผู้หญิงสักกี่คนวะที่ไม่กลัวโจรอย่างพวกกู ฮ่า ๆ ๆ" เรืองว่าพลางหัวเราะเสียงลั่น ในมือถือปืนเคาะฝ่ามืออีกข้างเล่นไปพลาง ๆ แล้วสั่งลูกน้องเสียงเหี้ยม "จับตัวมันไว้" 
ลูกน้องทั้งสองกรูเข้าไปจับตัวคำแก้วไว้ คำแก้วปล่อยหมูป่าและกระบุงลงบนพื้นดิน
เรืองก้าวเท้ายาวเข้ามาใกล้ ดึงผ้าขาวม้าออกจากหน้าเธอ สายตาคมกริบมองใบหน้าเรียวเล็กของอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุด
 "นี่มันลูกสาวคนโตของไอ้เสือเข้มนี่หว่า มึงกล้าออกมาป่าคนเดียวได้ยังไงวะ" เขาใช้ปลายกระบอกปืนเชยคางของคำแก้วขึ้น แล้วพิศมองใบหน้าเธอนิ่ง
คำแก้วจ้องตามันกลับอย่างไม่ลดละ โจรพวกนี้อาจจะเป็นพวกเดียวกันกับที่ทำร้ายพ่อของเธอก็เป็นได้ ถึงได้รู้จักเสือเข้ม
ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่ยืนหลบอยู่ในพุ่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลมากนักถึงกับเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินว่าสาวน้อยคนที่เขาเดินตามออกมาจากป่าเป็นลูกของไอ้เสือเข้ม แต่เขาได้ยินมาว่าลูกสาวคนโตของเสือเข้มเป็นเด็กที่มีความบกพร่องทางปัญญาไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงเข้าป่าไปล่าสัตว์คนเดียวได้อย่างไม่รู้สึกเกรงกลัวสัตว์ป่า หรือแม้แต่โจรพวกนี้ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย ตัดสินใจไม่ผิดจริง ๆ ที่เดินตามเธอมา คราแรกเขาแค่อยากรู้ว่าเธอเป็นคนของหมู่บ้านไหนกันแน่ เพราะเขาไม่เคยเห็นหน้า และกลัวว่าเธอจะเป็นอันตรายจึงเดินตามมาอย่างเงียบ ๆ ไม่คิดว่าจะเป็นลูกสาวคนที่เขาตามหามานาน

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายไทยอีสานย้อนยุคซึ่งผสมผสานระหว่างประเพณีวัฒนธรรมพื้นบ้านเล็กน้อยบวกกับความแฟนตาซีหน่อย ๆ ทุกอย่างในเรื่องล้วนเกิดจากการสมมติขึ้นมา เนื้อหาไม่ได้มีอะไรหวือหวา เน้นการใช้ชีวิตประจำวันและยังวนเวียนอยู่กับไร่ปอ ไร่อ้อย และไร่มันสำปะหลัง และเน้นความสัมพันธ์ของพระเอกนางเอก แต่ถึงอย่างไรนักเขียนก็ยังอยากให้ทุกคนได้อ่านค่ะ
วิไลลักษณ์หญิงสาวที่กำลังจะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรกลับต้องย้อนกลับไปในอดีตในร่างของ ‘คำแก้ว’ ที่มีพ่อเป็นอดีตโจรที่ถูกกล่าวหาว่าฆ่าคนไปทั่ว มีครอบครัวยากจน เธอจะพาครอบครัวให้อยู่ดีกินดีได้อย่างไร และเขา ‘สนธยา’ ผู้ซึ่งตามหาคนที่ฆ่าพ่อเขาเมื่อสิบห้าปีก่อน เขาต้องการจัดการชายผู้นั้นด้วยมือของเขาเองพร้อมกับทำให้ลูกสาวของมันเจ็บเจียนตายเหมือนกับที่เขาเป็น แล้วทั้งสองจะรักกันได้อย่างไรไปติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
พระเอกนางเอกในเรื่องมีการแก้แค้นเอาคืน นักเขียนไม่ได้สนับสนุนให้ทุกคนมีการจองเวรจองกรรมต่อกัน และไม่ได้มีเจตนาเขียนเพื่อด้อยค่าหรือลบหลู่เรื่องใดหรือใครทั้งนั้น ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณาญาณในการอ่าน
ขอขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านที่ช่วยสนับสนุนนักเขียนด้วยดีเสมอมา หวังว่าทุกคนจะมีความสุขที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ