ความจริงแล้ว "ผี" มีอยู่ทุกแห่งหน เพียงแต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะมองเห็น ในช่วงแรก ๆ ฉันไม่รู้ว่านั่นคือ "ผี" เพราะฉันเห็น "เขา" เหมือนคนธรรมดาทั่วไป ไม่ได้มาแลบลิ้น แหวะอก ทําลูกตาตกลงพื้นเหมือนที่เห็นในหนัง "เขา" เป็นเหมือนคน...แค่มีบุคลิกบางอย่างที่ทําให้รู้ว่านั่นไม่ใช่ "คน" เช่น มองนิ่ง ๆ ให้เราคิดไปเองด้วยใจระทึก หรือเรียกเราด้วยเสียงราบเรียบ ให้เราหนาวเย็นเข้าไปในถึงทรวงอก บางครั้งก็มาแบบแวบมา แวบไป ให้เรามองตามไม่ทัน แต่ทั้งหมดที่ฉันพูดมา...เป็นเรื่องจริง

    เมื่อถึงวันที่การเจอ "ผี" ไม่ใช่เรื่องตื่นเต้นสําหรับฉัน ฉันก็มีเวลาให้กับการ "คิด" มากขึ้น พอเริ่ม "กลัว" น้อยลง...ฉันก็เริ่ม "ปลง" มากขึ้น สุดท้ายก็จะเข้าใจว่า จาก "ชีวิต" ไปสู่ "ความตาย" มีเพียงเส้นบาง ๆ กั้นไว้ หลายครั้งที่บางจน "ความตาย" ข้ามเส้นนั้นกลับมาให้ "ชีวิต" มองเห็นได้ ถ้าถามว่า...ฉันทําอย่างไรกับ "ผี" ที่เห็น คําตอบคือ...ฉันนําประสบการณ์เหล่านั้นมาเล่าให้ทุกคนฟัง ประสบการณ์ตรงที่แม้ฉันจะเลิกตื่นเต้น...แต่เชื่อว่ายังน่าตื่นเต้นสําหรับอีกหลายคน!