"เธอ" คือสายน้ำไหลเอื่อย รินรดหัวใจแห้งแล้งให้ชุ่มฉ่ำ หากหยดน้ำย่อมกระเซ็นซ่านเมื่อถูกพายุโหมกระหน่ำ และ "เขา" คือพายุที่มักพัดโหมหัวใจของเธอให้สั่นไหว สายน้ำและพายุไม่อาจอยู่ร่วมกันได้... เธอจึงจำต้องปล่อยเขาให้ร้างห่างไปไกลแสนไกล "เธอมันผู้หญิงใจร้าย ทำไมต้องเลือดเย็นกับพี่แบบนี้ด้วย!" 

    "ปรมัต" เกรี้ยวกราด ในขณะที่ "ศศิรินธาร" ไม่มีคำพูดใดโต้ตอบ นอกจากหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาไม่ขาดสาย ถ้าหยาดน้ำตาสามารถกลายเป็นเลือดได้ น้ำตาของเธอคงเป็นเสียยิ่งกว่าทะเลเลือด ที่พร่าผลาญตัวเองให้จมดิ่งลงไปใต้กระแสธารแห่งความเศร้าโศกนี้ "เพราะหนูรินรักพี่มัต..." น้ำเสียงสั่นพร่านั้นกระซิบตอบกลับอย่างอาดูร "โกหก! หยุดโกหกกับพี่เสียที" เขาตวาดเสียงดัง "รักบ้ารักบออะไร ถึงคอยแต่จะหนีและไล่ไปให้พ้น ๆ อยู่ท่าเดียว" เขาไม่คลายโทสะเลยแม้แต่น้อย คำรักของเธอไม่อาจทำให้เขาคลายความเจ็บปวดลงได้ นั่นเพราะปรมัตรู้ดีว่า หญิงสาวพูดเพียงเพื่อทำให้เขายอมปล่อยเธอไปอีกครั้งเท่านั้น!