จาก "ไฟเดือนห้า" ที่ทิ้งแนวคิดของการปล่อยวางเอาไว้ ถึงภาคต่อเนื่อง "นักบุญเถื่อน" ได้สะท้อนสิ่งที่สำคัญที่สุด ที่จำเป็นต่อเพื่อนมนุษย์อย่างยิ่ง นั่นก็คือการให้โอกาส "รัชชุ" ตัวละครที่มีสีสันฉูดฉาดจาก "ไฟเดือนห้า" ในบทของชายหนุ่มเจ้าสำราญในระดับที่เรียกได้ว่า "เสเพล" แต่ความเสเพลทำให้เขาพบกับเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต ตราบาปที่เขาก่อขึ้นโดยความไม่ตั้งใจทำให้เขามิอาจร่วมรสร้อนกับหญิงใดได้อีก ชีวิตแตกสลาย ซัดเซ ล้มลุกคลุกคลาน ก่นด่าตัวเองและโชคชะตา แต่สำนึกด้านดีได้ฉุดรั้งเขาไว้ เขาทำงานชนิดที่ปลีกตัวจากสังคม มีความสันโดษเก็บตัวราวเป็นคนละคน และเขาได้ตัดสินใจมอบ โอกาส ให้กับหญิงสาวที่กำลังลำบาก "ชัยพฤกษ์" เด็กสาวผู้มีบาดแผลฉกรรจ์ในจิตใจ เพราะเขาเคยเจ็บปวด ไยเลยจะไม่รู้รสว่ามันทรมานเช่นไร คนบาปเช่นเขาจะกลายเป็นนักบุญไปได้อย่างไร เขาใช้ศรัทธาที่เหลือ เวลานานปลายปีรดน้ำพรวนดิน ดูศรัทธาของเขางอกงามขึ้นอีกครั้ง....การเป็นคนดี ไม่ใช่เรื่องง่าย...แต่หากได้รับโอกาส แม้เคยเลวก็กลับมาเป็นคนดีได้...