ดีเอ็นเอ ของนักเขียนส่วนใหญ่ มิใช่ผู้ที่มีความสุขกับการใช้ชีวิตเลื่อนไหลไปกับคลื่นสังคมกระแสหลัก พวกเขาสะสมเรื่องรำคาญใจ เป็นผู้มีปัญหาทางสายตา นิยมหาเหตุวิวาทกับเรื่องราวที่พบเห็น อีกทั้งยังหมั่นเพียรในการทะเลาะกับเสียงรุงรังที่ผ่านเข้าโสตประสาท ภายใต้ความหงุดหงิดสงสัยโลกรอบข้าง คนหนุ่มสาวที่ตัดสินใจนั่งลงทำงานเขียนมักมีความรู้สึกว่า เรื่องเล่าเท่าที่มีอยู่ไม่ตอบสนองสิ่งที่ตนเองอยากจะพูด

    ดังนั้นแล้ว การประเมินคุณค่าเรื่องราวที่คนหนุ่มสาวเหล่านี้พูด จึงไม่น่าจะใช้ระบบวินิจฉัยว่ามันถูกหรือผิด ที่เราพอทำได้คือ พิจารณามันให้ฐานะเสียงกู่ตะโกนอันสะท้อนถึงความทุรนทุรายของปัจเจกบุคคลที่หายใจและมีชีวิตอยู่ในสังคมยุคหนึ่งสมัยหนึ่ง หรืออาจจะพูดอย่างที่นิยมกล่าวต่อๆ กันมาก็ได้ว่า มันเป็นการบันทึกอารมณ์ความรู้สึกของยุคสมัย ถ้อยคำทำนองนี้ฟังดูเชยสิ้นดี แต่ข้อเท็จจริงมีอยู่ว่าอารมณ์ทะเยอะทะยานที่จะทะเลาะเบาะแว้งกับโลกอย่างซื่อตรงนั้น มักจะเกิดขึ้นเฉพาะในวัยหนุ่มสาว มันเหมือนฤดูกาลหนึ่งของชีวิต ซึ่งสำหรับหลายคนแล้ว ทั้งชีวิตฤดูกาลดังกล่าวพัดผ่านเข้ามาเพียงครั้งเดียว

- ถนนสู่ทุ่งหญ้า
- นกไฟ
- เด็กเลี้ยงไก่
- ระหว่างสุนัขป่ากับหมาจิ้งจอก
- บันทึกของฉัน
- โบ
- 6 ชั่วโมงของนักปฏิวัติ
- เพลงของพระเจ้า
- นักดมกลิ่น
- ผมกับตอลสตอย
- ชีวิต : ปีศาจ