คุณเชื่อมั้ยว่าผมเป็นคนไทย ผมเป็นคนไทยจริง ๆ นะ ตอนนี้ผมก็กำลังพูดภาษาไทยอยู่ คุณได้ยินใช่มั้ยครับ แต่ไอ้ชุดนอนสีขาวล้วนที่ผมใส่อยู่ แถมยังดูเกาลี้เกาหลีโบราณแบบสุด ๆ กับผมเผ้ายาวเฟื้อยอย่างกับผู้หญิงนี่มันอะไรกัน! เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นเพราะไอ้สมุดเน่า ๆ เก่า ๆ ที่เป็นสมบัติของ "ลียองวอน" สถาบันการศึกษาซองกยุนกวานเล่มนั้น!? ต้องใช่แน่ ๆ ต้องเป็นเพราะมันแน่ ๆ ตอนแรกผมก็นึกว่าจะได้เจอของดี ได้รู้เคล็ดลับการเรียนว่าทำยังไงถึงจะได้เกรดเอจากศาสตราจารย์ที่เกาหลี แต่ที่ไหนได้ เอาแต่เพ้อถึงผู้ชาย โอ๊ย! นอกจากจะไม่มีสาระเรื่องเรียนแล้ว มันยังพาผมมาเจอเหตุการณ์บ้า ๆ นี่อีก ไม่ได้บ้าอย่างเดียวนะ แต่มันโคตรบ้าเลยอ่ะ ก็เล่นพาผมมาอยู่ในยุคโชซอนได้ยังไงวะเนี่ย! จูเนียร์ผู้นี้อยากผูกคอตายด้วยผมยาว ๆ ของตัวเองเสียจริง แล้วนั่นเสียงใครเรียกน่ะ ลียองวอนอะไร ใช่เหรอ คือผมเหรอ อย่าบอกนะว่าผมคือลียองวอนอะไรนั่นน่ะ!? ผมไม่อยากเป็นมัน ผมไม่อยากพร่ำเพ้อถึงผู้ชายในสมุดบันทึกแบบมันนะ!