คุณพ่อมูมินป่วยเป็นไข้หวัดจนต้องนอนซมอยู่บนเตียง และช่วงนี้เองที่คุณพ่อมูมินเกิดตระหนักขึ้นมาว่านักผจญภัยมือหนึ่งผู้มีประสบการณ์แสนจะโชกโชนและสนุกสนานอย่างเขา กลับไม่เคยบันทึกวีรกรรมใดๆ ให้ลูกหลานและเด็ก ๆทั้งหลายในหุบเขามูมินได้รับรู้เลย ไม่ใช่แค่คุณพ่อมูมินเท่านั้น พ่อของสนิฟและสนัฟ
กิ้นก็เข้ามามีบทบาทในการผจญภัยด้วย แน่ละว่าลูกๆ ทั้งสามต่างก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อได้ฟังวีรกรรมของคุณพ่อทั้งสามในวัยหนุ่ม ทั้งบนบก บนอากาศ ใต้น้ำ บนเกาะ ในเรือ ในสวนสนุก บนชายหาด กลางป่า รวมทั้งงานเลี้ยงประหลาดของพระราชาผู้ไม่สมกับเป็นพระราชา ซึ่งล้วนแต่พิจารณาได้ว่า มิหาใดเปรียบได้อีกแล้ว (ตามสำนวนของคุณพ่อมูมิน) แต่ที่สำคัญ (และสุดซาบซึ้ง) เห็นจะเป็นตอนที่คุณแม่มูมินผู้ไร้เทียมทานและวิเศษสุด โผล่เข้ามาในฉาก ทำให้คุณพ่อมูมินสามารถจบบันทึกได้อย่างสวยงามและสมบูรณ์แบบ

บทที่ 1 วัยเด็กที่ผิดพลาดของผม ประสบการณ์ชีวิตครั้งเเรกของผม คืนที่ผมหนีอย่างน่าหวาดเสียว เเละการพบกับฮอดจ์กินส์ที่กลายเป็นประวัติศาสตร์
บทที่ 2 เเนะนำให้รู้จักมัดเลอร์กับจ็อกซเตอร์ เเนะนำเอดเวิร์ด เดอะบูเบิล เรื่องสนุกของเรือโอชันอ็อกซตรา เเละการปล่อยเรือลำนั้นลงน้ำ ซึ่งมิอาจหาใดเปรียบได้อีกเเล้ว
บทที่ 3 สรุปวีรกรรมเเรกของผม ผลที่น่าพิศวงงงงวย ความคิดสองสามอย่าง เเละลักษณะพฤติกรรมของพวกนิบลิ่ง
บทที่ 4 การเเล่นเรือข้ามมหาสมุทรของผมมาถึงจุดสุดยอดในพายุใหญ่ เเละจบลงด้วยความประหลาดใจล้นพ้น
บทที่ 5 หลังจากยกตัวอย่างในเรื่องกำลังสติปัญญาของผม เล็กน้อยเเล้ว
บทที่ 6 ผมตั้งอาณานิคม เผชิญวิกฤตกาล เเละเรียกผีเเห่งเกาะสยองขวัญออกมา
บทที่ 7 ผมบรรยายถึงการเปิดผ้าคลุมเเห่งชัยชนะของเรือโอชันอ็อกซตรา ที่ดัดเเปลงใหม่ เเละการดำทดสอบครั้งสำคัญสู่ก้นทะเล
บทที่ 8 ผมเล่าถึงพิธีเเต่งงานของมัดเลอร์ เสริมด้วยเรื่องที่ผมพบคุณเเม่มูมินอย่างตื่นเต้นเร้าใจอีกเล็กน้อย เเละจบบันทึกด้วยข้อความลึกซึ้ง