คืนนี้ท้องฟ้าส่งเสียงร้องอย่างบ้าคลั่งและมีฝนตกกระหน่ำลงมาอย่างหนัก
...แม่ของสกาวใจยังไม่กลับมาจากเล่นไพ่ มีเพียงแต่บัญชา ที่เป็นพ่อเลี้ยงคนใหม่ของสกาวใจพักอยู่ในบ้านเช่า โดยใช้เพียงผ้าเก่า ๆ กั้นเป็นห้องนอนระหว่างห้องของสกาวใจและห้องของแม่เธอ
บัญชากินเหล้าจนเมามายทุกวัน
...เขามีหน้าที่ขับรถปิคอัพคันเก่า ๆ ที่แม่ของสกาวใจรวบรวมเงินทั้งหมดที่เหลืออยู่ไปซื้อต่อมาจากร้านขายรถมือสอง เพื่อใช้เข้าไปลากไม้ในป่าแทนรถคันเก่า ๆพี่ต้องขายใช้หนี้การพนัน
“นี่...สกาวใจ แม่แกไปไหนซะล่ะทำไมดึกป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย ฉันหิวข้าวแทบแย่มีอะไรกินบ้างไหม”
บัญชาเอ่ยถามสกาวใจด้วยท่าทีกอดขวดเหล้าชี้ไม้ชี้มือถามสกาวใจถึงข้าวเย็นที่เขายังไม่ได้กินมาเลยหลังจากที่ขับรถไปลากไม้ในป่ามาด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“ไม่มีเลยจ้ะ...พ่อบัญชา...แต่พ่อจะกินไหมเดี๋ยวสกาวใจต้มมาม่าใส่ไข่ให้พ่อกินก็ได้”
“เฮ้ย...กินแต่มาม่ามาม่า ทำงานหนักแทบตายกินมาม่ามาจะเป็นอาทิตย์แล้ว ไม่มีอย่างอื่นบ้างเลยเหรอวะ ปลากระป๋องมีไหม…”
บัญชาเดินเข้ามาประชิดตัวสกาวใจที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง
“ไม่มีเลยจ้ะพ่อ...ฝนก็ตกหนักร้านขายของชำก็คงปิดแล้วนี่มัน 21:00 น แล้วนะพ่อ”
“เออ..ข้าไม่กินก็ได้วะ แต่ข้าเนี่ยอยากจะกินเองแล้วล่ะตอนนี้ นังสกาวใจ มามะ...มาให้พ่อกินก่อนซะดี ๆ”
บัญชาส่งมือหมายที่จะจับกุมหน้าอกของสกาวใจ แต่หญิงสาวไหวตัวทัน พลิกตัวหลบลุกออกจากเก้าอี้เร็วกว่า
มือหนาหยาบกร้านเอาแขนเสื้อนักเรียนของสกาวใจเอาไว้อย่างเร็ว จนสกาวใจสะดุดลงเล็กน้อยเพราะกลัวว่าเสื้อนักเรียนที่มีอยู่เพียง 2 ตัวจะขาดไปเสียก่อน
เวลานี้เธอต้องเอาตัวรอดแล้ว เธอใช้ขาข้างขวาถีบเข้าที่เป้าชายของบัญชาอย่างทันทีทันใดเช่นเดียวกัน
“โอ๊ย...อีนี่ มึงทำแบบนี้กับกูได้ยังไงกูเป็นพ่อมึงนะ อีสันดาน”
สกาวใจไม่ฟังเสียงด่าทอจากบัญชา เธอใช้ด้ามไม้กวาดตีเข้าที่แขนของบัญชาอย่างสุดแรงเกิดแล้ววิ่งหนีเปิดประตูสังกะสี เพื่อนหนีพ่อเลี้ยงหื่น วิ่งตรงไปยังบ้านอาสุทัศน์ของเธออย่างไม่คิดชีวิต