เมื่อกล่าวถึง "บุชิโด" มุมหนึ่งคือปรัญชาและมุมหนึ่งคือวัฒนธรรมญี่ปุ่น ปรัญชาคือเครื่องเตือนใจในการดำรงชีวิต เมื่อหยั่งรากนานเข้าจึงกลายเป็นวัฒนธรรมที่สืบทอดกันมาหลายร้อยปี หากถามว่าปรัชญาและวัฒนธรรมแบบบุชิโดเผยแพร่ออกไปได้อย่างไร คำตอบคือต้องมีผู้เชื่อมั่นในสิ่งเหล่านั้นก่อนและเผยแพร่ออกไป ในกรณีของบุชิโดนั้น แนวทางปฏิบัติจริงคงเกิดขึ้นเองโดยบรรทัดฐานตามธรรมชาติของสังคมซามูไรอยู่บ้างแล้ว แต่ผู้ที่ตกผลึกทางความคิดและยึดมั่นสิ่งนั้นจนเป็นแบบอย่างของการส่งเสริมในหมู่ซามูไร คือ "โจโช (สึเนะโมะโตะ) ยะมะโมะโตะ" ผู้เป็นซามูไรรับใช้ "ตระกูลนะเบะชิมะ" มาเนิ่นนานและได้รับความเลื่อมใสอย่างกว้าง ในที่นี้ไม่ใช่ยุทธวิธีในการสงครามเป็นหลัก แต่สื่อนัยถึงจิตวิญญาณและแนวทางการวางตัวของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นซามูไรที่ดี ในบรรดาองค์ประกอบหลายอย่างแห่งวิถีที่ว่านี้ สิ่งที่ดูเหมือนโดดเด่นที่สุดและเป็นที่รู้จักของคนนอกวัฒนธรรมญี่ปุ่นคือ ความจงรักและภักดีต่อเจ้านาย จงรักคือผูกใจรัก และภักดีคือเลื่อมใสยิ่ง สิ่งที่แสดงความรู้สึกอันเป็นรูปธรรมนั้นได้ระดับสูงสุดก็คือความตาย นั่นหมายถึงการยอมรับใช้นายถึงขั้นถวายชีวิต และยอมตายเพื่อรักษาศักดิ์ศรี และยอมตาย "ทุกวัน ทุกค่ำเช้า" อันที่จริงวิถีแห่งซามูไรนี้ไม่ได้มีแค่เรื่องความสัตย์ซื่อและความตายเท่านั้น ผู้สอนยังได้แนะแนวทางอื่นๆ ไว้อีกหลากหลายด้าน และถือได้ว่าเป็นตำราการดำรงชีวิตอันดีงามได้เล่มหนึ่งสำหรับคนทั่วไปด้วย เช่น ทั้งด้านการอ่านคน การแสดงความคิดเห็น ตลอดจนการเข้าสังคม

เล่มที่ 1 เเก่นเเท้เเห่งบูชิโด
เล่มที่ 2 กลวิธีโน้มน้าว
เล่มที่ 3 ม้าที่ทรุดลง
เล่มที่ 4 ซามูไรสี่ประเภท
เล่มที่ 5 ความถ่อมตัวของเจ้านาย
เล่มที่ 6 ความเห็นใจเเละความกล้าหาญ
เล่มที่ 7 การฆ่า
เล่มที่ 8 ว่าด้วยคิชิโนะซุเกะ ชิดะ
เล่มที่ 9 ซามูไรกับภรรยาผู้คบชู้สู่ชาย
เล่มที่ 10 ทำอย่างไรจึงไม่ประหม่า
เล่มที่ 11 อย่าหันหลังให้ศัตรู
ฯลฯ