เพราะสายฟ้าฟาดในวันที่ฝนตกหนักทำให้นางจันทน์พลัดหลงข้ามกาลกว่าห้าร้อยปี จากแผ่นดินกรุงเทพทวาราวดีศรีอโยธยาสู่กรุงเทพมหานครปี2008 นางตรอมตรมแทบอกแตกตายเมื่อจากบ้านเมืองและต้องเฝ้าคิดถึง ขุนศรีวิสุทธิ์ ชายคนรักของนาง กระทั่งนางได้พบเจอภาคย์ วิสุทธิ์โสภณ สถาปนิกหนุ่มผู้นำความเอื้ออาทรมามอบให้ ภาคย์เป็นผู้พรั่งพร้อมทุกอย่าง แต่ล้มเหลวในชีวิตคู่ และนางจันทน์เสมือนยาใจ
คนทั้งสองต่างอ้างว้างเปลี่ยวเหงา ราวกับช่วยกันปัดเป่าความทุกข์ใจของกันและกัน บ่วงรักจึงบังเกิดโดยไม่รู้ตัว นางจันทน์จะทำเช่นไรดี หากในวันหนึ่งข้างหน้านางต้องกลับสู่ยุคสมัยที่นางจากมา นางจะเลือกอยู่กับภาคย์จนชั่วฟ้าดินสลาย หรือจะกลับไปหาขุนศรีวิสุทธิ์ชายที่นางรักยิ่งชีวิต เพียงหนึ่งบ่วงรักที่นางต้องเลือกด้วยหัวใจที่ซื่อสัตย์ต่อตนเอง

ข้าพเจ้าเริ่มต้นเรื่องนี้จากประโยคเปรียบเปรยสั้นๆ ที่ว่า จากนารีสามวันเป็นอื่น ใครเป็นอื่น หญิงหรือชายที่เป็นอื่น และอีกคำเปรียบเปรยหนึ่งคือ หญิงสองใจ หากผู้หญิงคนหนึ่งรักมั่นจริงแท้แล้ว จะเปลี่ยนไปเป็นหญิงสองใจหรือไม่ นางวันทองในวรรณคดีเก่าแก่ ใครก็คิดว่านางเป็นหญิงสองใจ แต่ทว่าหากลองตริตรองดู บางทีอาจได้รู้เหตุผลที่แท้จริงของนางว่าทำไม่ต้องเลือกเป็นหญิงสองใจ