นี่คือรวมเล่มคอลัมน์ “ทีมปลาดิบ” จานที่ 3 ซึ่งสำนักพิมพ์อะบุ๊กชิมแล้วพบว่ารสชาติยังน่าประทับใจ และความสดใหม่ยังอยู่ครบถ้วน แม้เจ้าตัวจะออกปากว่า-ปลาดิบที่อยู่เมืองไทยมาสิบกว่าปีอย่างเขาน่ะ ไม่สดจนต้องเอาไปแช่น้ำปลาแล้ว-ก็ตาม
    เรียวตะใช้ความเป็นญี่ปุ่นของเขาพาเราไปรุ้จักกับความเป็นไทยที่เราอยู่กับมันแต่ไม่ค่อยได้ตระหนักรับรู้ เสน่ห์อันสำคัญในงานเขียนของเรียวตะคือภาษาไทยอันเรียบง่ายไร้จริต   อ่านงานเขียนของเรียวตะบางครั้งจึงได้อารมณ์เหมือนนั่งคุยกับเด็กแก่แดด ทั้งขำ ทั้งคน และทั้งบรรจุไว้ซึ่งความไร้เดียงสาที่ตัวเราเองทำหายไปตั้งนานแล้ว

- ขอให้รวยๆ
- ซัก ซัก ซัก
- Japaneseman in Bangkok
- ทำไมผุ้หญิงไทยผอม
- ทำไมคนไทยชอบรีดผ้า
- ใส่อะไรในปิ่นโตดี
- ทำไมผู้หญิงญี่ปุ่นคิกขุ
- สยามเมืองยิ้มสยาม
- ผีญี่ปุ่นโคตรดุ
- Same Same but Different
...ฯลฯ...

ถ้าจะให้นับญาติเมืองไทยกับประเทศใดๆ ในโลกนี้นอกจากลาวและจีน ซึ่งเป็นประหนึ่งญาติสนิทมิตรรักกันมาแต่โบราณ, ผมก็อยากจะนับญี่ปุ่นรวมเข้าไปด้วย
ความเป็นญี่ปุ่นนั้นแทรกอยู่ทั่วทุกหัวระแหง ในทุกช่วงเวลา และทุกจังหวะชีวิตของคนไทยทุกคน ไม่ว่าจะเป็นใคร ต่อให้เป็นอะไรที่น่าจะห่างไกลที่สุดอย่าง, สมมติชาวนา ปรากฏว่าพวกเขาก็ยังใช้คูโบต้านะครับ
คอลัมน์ “ทีมปลาดิบ” อยู่คู่ อะเดย์ มากว่า 4 ปี ถ้าติดตามอ่านโดยตลอดจะเห็นว่า แม้เรียวตะจะพบเห็นรู้จัก เข้าใจเมืองไทยและคนไทยมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ความญี่ปุ่นของเขาไม่เคยหายไปไหน เพราะถึงจะรักประเทศไทย เรียวตะก็ยังรักความเป็นญี่ปุ่น และไม่ได้พยายามจะเป็นคนไทย นั่นคือเหตุผลที่เขาทำหน้าที่ “ญี่ปุ่นมองไทย” ได้อย่างดีมาโดยตลอด