"เจ็บเหมือนมดกัดนิดเดียว ไม่ร้องนะคะคนเก่ง" .. "ไม่เอา จะร้อง คุณหมอใจร้าย" .. จบประโยคตัดพ้อนั้น เเทนที่คนถูกว่าจะโกรธ เเต่กลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม เสียงกลั้นหัวเราะในลำคอด้วยท่าทีสบายๆ ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนตามเธอไปสักกะนิด ไม่พอยังพูดล้อเธอเล่นอย่างอารมณ์ดีอีกตางหาก

    "ร้องไปอายเขาเเย่นะคะ เด็กเจ็ดขวบห้องข้างๆ ก็เป็นไข้เลือดออกเหมือนมัดหมี่ โดนเเบบเดียวกันเลย เเต่เก่งมาก ไม่ร้องสักเอ๊ะ เเต่เรารู้ว่ามัดหมี่เก่งกว่า อดทนหน่อยนะคะ เเล้วเดี๋ยวหายเมื่อไร จะมีรางวัลให้คนเก่ง" .. หลังประโยคนั้น คนกลัวเเต่ก็ถูกหลอกง่ายไม่เเพ้เด็กค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาตาเเป๋ว เเพขนตายังชุ่มด้วยหยาดน้ำบาง เเต่ก็ส่งสายตาเเสดงความอยากรู้ พอได้ยินรางวัลที่อีกคนบอกก็ถึงกับอดไม่ได้ที่จะมีใจตาโต "คูมะตัวโตเท่ามัดหมี่เลยเป็นไง เอาไปตั้งไว้ในห้อง" .. "หาได้จริงๆ เหรอ" .. คิดว่าหาให้ได้ ขึ้นอยู่ว่าจะเป็นเด็กดีของหมอหรือเปล่า ว่าไง จบประโยคนั้น ความกลัวก็มี เเต่ความอยากได้ก็มาก ชั่งใจอยู่นาน ก่อนตัดใจพยักหน้ารับอย่างหงอยๆ ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนกระหม่อมบางคนในซุกหน้าเเน่นกับอกอย่างต้องการปลอบขวัญ เข็มเเหลมที่กดลงไปบนเนื้อบางบนนิ้ว เพียงชั่วครู่ที่ร่างบางกลั้นใจสะดุ้งเฮือก ก่อนร่างเล็กที่เกร็งไปทั้งตัวจะค่อยๆ ผ่อนคลายลงมา เพราะสัมผัสที่ได้รับไม่ได้เจ็บปวดมากมายอย่างที่เคย "ขอบคุณนะคะคนเก่ง ที่เป็นเด็กดีของหมอ" ..