"ท่านพระธรรมจารย์ฮุ่ยเหนิง" หรือในนาม "เว่ยหล่าง" ที่รู้จักอย่างแพร่หลายในวงการนักอ่าน เป็นบุคคลมหัศจรรย์ที่ได้สร้างสรรค์ความไม่ธรรมดาจากความธรรมดา ท่านเป็นบุคคลที่ไม่รู้หนังสือ แต่เพียงท่านได้บังเกิดความรู้แจ้งแล้ว ปัญญาความรู้ของท่านก็หลั่งไหลพรั่งพรูมิขาดสาย จึงเป็นที่ประจักษ์ว่า "อันปัญญา"  "สมาธิ" หรือกระทั่ง "ความวิมุติ" หาได้ขึ้นอยู่กับการอ่านตำรับตำรา หรือมีความรู้สูงความสามารถเด่นประการใดไม่ หากแต่อยู่ที่การรู้จักตนเองได้กี่มากน้อยต่างหาก

    ดังที่ท่านได้แสดงไว้ในพระสูตรตอนหนึ่งว่า "ยามที่หนึ่งจริง ทุกสิ่งก็จริง" ด้วยเพราะหนึ่งคือทุกสิ่ง ทุกสิ่งคือหนึ่ง ผู้รู้แจ้งคือผู้รู้หนึ่ง ดังนั้นจึงแตกฉานในทุกสิ่ง ส่วนปุถุชนคนสามัญจะยึดในทุกสิ่ง ดังนั้นจึงไม่อาจรู้ซึ่งหนึ่ง จึงเกิดทุกขเวทนาต่อสิ่งต่าง ๆ ที่ประสบและเวียนวนเช่นนั้นอยู่มิสิ้น

    ในบรรดาคำสอนของพระเถราจารย์อันมากมาย ทั้งหมดล้วนถูกยกให้เป็นเพียงคัมภีร์เท่านั้น ก็มีเพียงคำสอนของ "ท่านเว่ยหล่าง" ที่ถูกยกย่องให้เป็น "พระสูตร" ด้วยเพราะทุกตัวอักษรของพระสูตรล้วนแฝงเร้นด้วยรหัสยนัยอันลึกซึ้งแยบยล แม้นว่าในพระสูตรจะกล่าวเป็นเพียงภูผาแม่น้ำธรณีสายธาร ดังนั้นจึงหาควรอ่านหนังสือ "พระสูตรเว่ยหล่าง" เล่มนี้แต่เพียงผิวเผินไม่ ซึ่งหนังสือเล่มนี้ได้ถ่ายทอดจากต้นฉบับภาษาจีนโบราณตลอดทั้งเล่ม

1 อารัมภกถาของภิกษุฝาไห่แห่งราชวงศ์ถัง
2 หมวดที่ 1 ว่าด้วยชีวิตประวัติ
3 หมวดที่ 2 ว่าด้วยปัญญา
4 หมวดที่ 3 ว่าด้วยข้อปุจฉาวิสัชนา
5 หมวดที่ 4 ว่าด้วยสมาธิปัญญา
6 หมวดที่ 5 ว่าด้วยการนั่งฌาน
7 หมวดที่ 6 ว่าด้วยการขมาสำนึก
8 หมวดที่ 7 ว่าด้วยบุญวาระ
9 หมวดที่ 8 ว่าด้วยความฉับพลันและเชื่องช้า
10 หมวดที่ 9 ว่าด้วยธรรมพิทักษ์
11 หมวดที่ 10 ว่าด้วยคำสอนสุดท้าย