'นายครับ ถ้าไม่กินให้ผมก็ได้ กำลังอยากหาลูกอม อมอยู่พอดีเลย' จ่าจ้อนพูดขึ้นพร้อมกับบังคับพวงมาลัยรถให้วิ่งไปตามทางที่มองไม่ค่อยจะชัดเพราะสายฝนกำลังเทลงมาอย่างหนัก แต่เห็นนายนั่งจ้องอมยิ้ม ไม่พูดไม่จา แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ตั้งแต่ออกจากโรงแรมคุณพิจิตรจนจะเข้าเขตหัวหินนายยังไม่เลิกจ้องอีก จ่าจ้อนจึงอดแซวผู้เป็นนายไม่ได้ 'แหม...แค่เขาให้อมยิ้มอันเดียว ดีใจยังกับพระให้ฤกษ์แต่งงานมาซะงั้น นี่ถ้าเขาตกลงเป็นแฟน นายไม่ช็อกตายไปเลยหรือ' "พิพากษ์" เก็บอมยิ้มใส่กระเป๋าเสื้อ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ว่าลูกน้องแซวอะไร นั่งอมยิ้มมองออกไปนอกรถอย่างคนอารมณ์ดี ทั้งๆ ที่ฝนตกหนักยังกับพายุ รถวิ่งแทบไม่ได้เลย คนเอนหลังพิงเบาะรถ...เอามือแตะริมฝีปากตัวเองที่ยังคงหลงเหลือร่องรอยและกลิ่นหอมจางๆ จากมือเล็กของ "อรุโณทัย" อยู่ เด็กบ้า...เดี๋ยวนี้หัดถึงเนื้อถึงตัวผู้ชาย หน้าตาจิ้มลิ้มซะขนาดนั้นใครเขาจะกลัว ที่ถอยเพราะไม่อยากให้...หน้าอกเล็กๆ นั่น แบนเสียรูปทรงต่างหากล่ะ