ข้าพเจ้าไม่เคยคิดมาก่อนว่า จะมีนวนิยายแห่งชนบทเกิดขึ้นในลักษณะเช่นนี้ เป็นความดีใจหรือเสียใจกันแน่หนอ ที่หยิบความเป็นดินแดนชนบทมาจัดวางเสียใหม่ บนพื้นที่ตัวละครที่แสดงออกมาผ่านสถานการณ์ใหม่ๆ ต่างที่มาต่างที่ไปมาอยู่ร่วมกัน ไม่ใช่วิถีชนบทที่ยิงนกตกปลา หาของป่า ทำนาทำไร่ ดูแลฝูงสัตว์ ล่าสัตว์ ค่ำมาก็ดื่มเหล้าป่าร้องรำทำเพลงด้วยบทเพลงพื้นบ้าน แต่เป็นวิถีชีวิตที่ชนบทสมัยใหม่ที่ปะติดปะต่อสัมพันธ์กันด้วยข้อแลกเปลี่ยน ข้อต่อรอง เล็งผลประโยชน์ มีราคาค่าจ้าง ควบคุมท่วงทำนองชีวิตให้ต่างคนต่างอยู่กันไปได้ ขณะเดียวกัน ข้าพเจ้าเห็นว่า ต่างคนต่างก็พยายามดิ้นรนหาทางไปต่อติดกับโลกข้างนอกในทางใดทางหนึ่งให้ได้เช่นกัน...(จากปกหลัง)

1. ตามัว
2. บาดแผลบนโคนตั้นมะม่วง
3. คนงาน
4. โป่งตาลอง
5. รากกับลำต้น
6. ความสุขคนงานเขมร
7. โตโต้
8. ชวดกับระเหย
9. นักพิสูจน์เศษซากกระดูกกระทิง
10. ไอคิวหกสลึง
ฯลฯ

- สุวิชานนท์ รัตนภิมล นักเขียนรางวัลลูกโลกสีเขียว
- นวนิยายของผู้เขียน "ปีกนางฟ้า"