การเขียนที่จะให้ได้ผลสมความปรารถนาสูงสุดนั้น ผู้เขียนมิเพียงแต่ต้องการให้ผู้อ่านเกิดความเข้าใจตามที่ตนต้องการเท่านั้น หากความปรารถนาสูงสุดของผู้เขียนก็คือต้องการให้เกิดความจับใจ ติดใจในข้อความและเรื่องราวนั้น การเขียนนั้นนับเป็น "ศาสตร์และศิลป์" อีกทั้งยังเป็น "การสื่อความหมายที่ทำให้ส่วนรวมเกิดความเข้าใจตรงกัน" ที่ว่าการเขียนเป็น "ศาสตร์" ก็เพราะต้องมีระเบียบกฎเกณฑ์ แต่เป็นกฎเกณฑ์ที่ไม่แน่นอนตายตัวเหมือนกฎวิทยาศาสตร์ซึ่งเป็นไปตามธรรมชาติ ส่วนที่ว่าเป็น "ศิลป์" เพราะนอกจากจะใช้งานเขียนเป็นการสื่อสารแล้ว ยังต้องมีความงดงาม งดงามในกระบวนความ งดงามในการใช้ภาษา บางรูปแบบเขียนออกมาอ่านแล้วเกิดความไพเราะ อาทิ บทกวี การที่จะเขียนหนังสือให้ได้ดีนั้น จึงต้องรู้จักลองลิ้มชิมรสของการ "อ่าน" เพื่อนำเอาความรู้หรือแง่มุม สารประโยชน์จากการอ่านเข้าไปประมวลไว้เป็นข้อมูลดิบ หลังจากตกผลึกทางความคิดแล้วจึงถ่ายทอดออกมาเป็นรูปแบบของ "งานเขียน" การเขียนจัดอยู่ในหมวดสาระวิชาประเภท "ศิลปะ" 

    อาจกล่าวได้ว่า "งานเขียน" ถือเป็นงานศิลปะที่สูงส่งและยากยิ่งเพราะไม่สามารถสัมผัสด้วยโสตประสาท แต่ต้องสัมผัสด้วยใจและจิตวิญญาณ ศิลปะทางการเขียนจึงเป็นศิลปะที่สูงส่งและแน่นอนทีสุด ศิลปะทุกชนิดต้องอาศัยความชำนาญไม่ปรากฏตำราใดที่จะสอนถึงกฎเกณฑ์อันลี้ลับและลึกซึ้งนั้นได้อย่างแน่นอนตายตัว ต้องอาศัยไหวพริบ ประสบการณ์ จิตวิญญาณของผู้เขียน ศิลปะในการเขียน จึงต้องใช้เวลาบ่มเพาะและฝึกฝนจากประสบการณ์อันยาวนาน หนังสือเล่มนี้จะเล่าขานที่มาที่ไปของกลยุทธ์การเข้าสู่อาชีพนักเขียน ด้วยการถ่ายทอดวิธีคิด วิธีเขียนแบบง่ายๆ ขอย้ำว่าง่ายๆ โดยไม่ซ้ำความคิดใคร ในรูปแบบ "ความรู้คู่ความบันเทิง Edutainment" ที่เจ้าตัวถนัดอย่างหมดเปลือก

ตอนที่ 1 หมวดอ่านก่อนเป็นนักเขียน...โปรดเพียรอ่าน
บทที่ 1 มุ่งสู่นิสัยรักการอ่าน
บทที่ 2 อ่านภาษาไทยอย่างวัยมัน (ส์)
บทที่ 3 พจนานุก๊ากจากใจคนวัยมัน (ส์)
ฯลฯ

ตอนที่ 2 การใช้ภาษาไทยในงานเขียน
บทที่ 1 ก่อนเขียนเพียรเรียนรู้ภาษาไทย
บทที่ 2 ลักษณะเฉพาะของภาษาไทย โปรดจำไว้ "จำเป็นต้องรู้"
บทที่ 3 ฟื้นฟูภาษาไทยก่อนจะได้เป็นนักเขียน

ตอนที่ 3 ชำนาญเขียน
บทที่ 1 เขียนเพียรสื่อสารจากหยาดหมึก
บทที่ 2 เขียนให้ดีมีคาถา
บทที่ 3 สู่ศิลปะแห่งการเขียนอย่างง่ายๆ
บทที่ 4 การเขียนเรียงความ

ตอนที่ 4 การเขียนบทกวี