มนุษย์ทั้งหลายเป็นอันมาก ถูกความกลัวคุกคาม เอาแล้ว ย่อมยึดถือเอาภูเขาบ้าง ป่าไม้ที่ศักดิ์สิทธิ์บ้าง สวนศักดิ์สิทธิ์บ้าง รุกขเจดีย์บ้าง ว่าเป็นที่พึ่งของตนๆ : นั่นไม่ใช่ที่พึ่งอันทำาความเกษมให้ได้เลย, นั่นไม่ใช่ที่พึ่งอันสูงสุด; ผู้ใดถือเอาสิ่งนั้นๆ เป็นที่พึ่งแล้ว ย่อมไม่หลุดพ้น ไปจากทุกข์ทั้งปวงได้. ส่วนผู้ใด ที่ถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งแล้ว เห็นอริยสัจทั้งสี่ ด้วยปัญญาอันถูกต้อง คือ เห็นทุกข์, เห็นเหตุเป็นเครื่องให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์, เห็นความก้าวล่วงเสียได้ซึ่งทุกข์, และเห็นมรรคประกอบ
ด้วยองค์แปดอันประเสริฐ ซึ่งเป็นเครื่องให้ถึงความเข้าไปสงบรำงับแห่งทุกข์ : นั่นแหละคือ ที่พึ่งอันเกษม, นั่นคือ   ที่พึ่งอันสูงสุด; ผู้ใดถือเอาที่พึ่งนั้นแล้ว ย่อมหลุดพ้นไปจากทุกข์ทั้งปวง ได้แท้.

ธ. ขุ. ๒๕/๔๐/๒๔.

1. มนุษย์เป็นอันมาก ได้ยึดถือเอาที่พึ่งผิดๆ
2. สัตว์เกิดกลับมาเป็นมนุษย์มีน้อย เพราะไม่รู้อริยสัจ
3. การรู้อริยสัจเป็นของไม่เหลือวิสัย พระอริยบุคคล จึงมีปริมาณมาก
4. ให้พึ่งตน พึ่งธรรม
5. ผู้ไม่หลงเอาสิ่งอื่นมาเป็นแก่น
6. จะเกิดในตระกูลสูงหรือต่ำก็สามารถทำนิพพานให้แจ้งได้
7. รายชื่อแห่งธรรมเป็นที่ตั้งแห่งการขูดเกลา
8. ความทุกข์ของเทวดาและมนุษย์ตามธรรมชาติ
9. เป็นทุกข์เพราะติดอยู่ในอายตนะ
10. ความรู้สึก ที่ถึงกับทำให้ออกผนวช
11. การทำความเพียรแข่งกับอนาคตภัย
12. บทอธิษฐานจิตเพื่อทำความเพียร
13. ลำาดับการปฏิบัติเพื่อรู้ตามซึ่งสัจธรรม
14. หลักเกณฑ์การเลือกสถานที่และบุคคลที่ควรเสพและไม่ควรเสพ
15. ความเพลินเป็นแดนเกิดแห่งทุกข์
16. อาการเกิดแห่งทุกข์โดยสังเขป
17. ความดับทุกข์มี เพราะความดับแห่งนันทิ
18. ลักษณะแห่งจิตที่หลุดพ้นด้วยการละนันทิ (อีกนัยหนึ่ง)
19. วิธีที่สะดวกสบายเพื่อการดับของกิเลส
20. ทิ้งเสียนั่นแหละกลับจะเป็นประโยชน์
21. อาการเกิดดับแห่งเวทนา
22. ลักษณะหนทางแห่งความหมดจด
23. ขยายความแห่งอริยมรรคมีองค์แปด
24. สมาธิทุกขั้นตอนใช้เป็นบาทฐานในการเข้าวิมุตติได้ทั้งหมด
25. อริยสัจสี่โดยสังเขป (ทรงแสดงด้วยความยึดในขันธ์ ๕)
26. อริยสัจ-ปฏิจจสมุปบาท
27. ความเป็นโสดาบัน ประเสริฐกว่าเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ
28. คุณสมบัติของพระโสดาบัน
29. ปาฏิหาริย์ สาม
30. ผู้อยู่ใกล้นิพพาน
31. ลักษณะแห่งอินทรียภาวนาชั้นเลิศ
32. สิ้นกิเลสก็แล้วกัน ไม่ต้องรู้ว่าสิ้นไปเท่าไร
33. ตถาคตเป็นเพียงผู้บอก จะถึงที่หมายต้องเดินเอาเอง
34. เหตุให้ไม่ปรินิพพานในปัจจุบัน
35. หมด “อาหาร” ก็นิพพาน
36. กฎอิทัปปัจยตา หรือ หัวใจปฏิจจสมุปบาท
37. ปฏิจจสมุปบาท คือ ธรรมอันเป็นธรรมชาติอาศัยกันแล้วเกิดขึ้น
38. ปัญญา สติ กับนามรูปดับ เพราะวิญญาณดับ
39. นิพพานเพราะไม่ยึดถือธรรมที่ได้บรรลุ
40. การปรินิพพาน
41. ผู้หลุดพ้นได้เพราะไม่ยึดมั่นถือมั่น
42. ธรรมเป็นส่วนแห่งวิชชา
43. คำชี้ชวนวิงวอน

หนังสือ “พุทธวจน ฉบับ ก้าวย่างอย่างพุทธะ” ได้จัดทำขึ้น ด้วยปรารภเหตุที่ว่า หลายคนยังเห็นคำสอน ของพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า เป็นสิ่งที่ยาก หรือเป็นสิ่งที่ไกลตัวเกินไป ทำให้มีน้อยคนนักที่จะหันมาใส่ใจศึกษาคำสอน ของพระผู้มีพระภาคเจ้าอย่างจริงจังทั้งๆที่พระองค์ได้ตรัสไว้แล้วว่า คำสอนที่พระองค์ตรัสสอนทั้งหมดนั้น บริสุทธิ์ บริบูรณ์แล้วสิ้นเชิง อีกทั้งคำสอนนั้น ยังเป็นสิ่งที่เรียกว่า “อกาลิโก” คือใช้ได้ไปตลอด ไม่มีคำว่าเก่าหรือล้าสมัย และใช้ได้กับบุคคลทุกคน อันจะเห็นได้จากในสมัยพุทธกาล ที่พุทธบริษัท 4 ทั้งหลายนั้นมีคนจากหลายชาติและวรรณะ นอกจากนี้พระองค์ยังได้ตรัสอีกว่า บุคคลที่ท่านตรัสสอนนั้น มีตั้งแต่ พรหม เทวดา ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา ไปจนถึงปุถุชนคนธรรมดาทั่วไป และทุกคนนั้น เมื่อนำคำสอนของพระองค์ไปปฏิบัติแล้ว ก็สามารถแก้ทุกข์หรือ
ดับทุกข์ให้กับตนเองได้ทั้งสิ้น