INTRO

ณ. ห้องชงกาแฟประจำออฟฟิศ

“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮา ยัยหน้าจืดนั่นน่ะหรอ ต่อให้แก้ผ้าต่อหน้ากู ยังไม่อยากจะมองเลย”
“แหม่! ไอ้วิทมึงก็พูดเกินไป นิดาเค้าแอบชอบมึงมานานแล้วนะเว้ย ไม่เห็นแก่ความกล้าของเธอหน่อยหรอวะ ไปเดทกับเธอสักครั้งจะเป็นไรไป”
“เดทหรอ อย่างยัยนั้นเคยเดทกับใครหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไอ้ประเภทที่ว่ากินข้าว ดูหนัง ฟังเพลงไม่เอาหรอกโว้ย เด็กชะมัด!”
“เออ! มึงมันเสือผู้หญิงนี่หว่า”
“ช่วยไม่ได้เว้ย ก็ยอมเอง” เสียงเค้นหัวเราะ กลีบปากยกยิ้มเยาะเย้ย ทุกการกระทำทุกคำพูดลอยเข้าหูฉัน
ตะกอนคำเย้ยทิ้งตัวลงกลางใจให้ยิ่งเศร้า เขาคิดแบบนั้นจริงๆ หรอ ผู้ชายในฝันของฉัน ผู้ชายที่เบื้องหน้าสุภาพอ่อนโยนคนนั้น เขาเห็นผู้หญิงเป็นอะไร
การแอบฟังเรื่องคนอื่นไม่ใช่เรื่องดีนัก ฉันวิ่งออกจากงานเลี้ยงทันที คำสารภาพรักที่เคยพูดไปหมดสิ้นแล้ว ตอนนี้พี่วิทยาคงไม่รู้ว่าได้ทำร้ายจิตใจใครอยู่ ความเสียใจชิงชังชิงชังกำลังเปลี่ยนความรู้สึกรักให้เป็น “แค้น”

‘พีท! อืมม...’
‘อย่างนั้นค่ะ’
‘คุณขอเองนะ จะว่าผมที่หลังไม่ได้’
เสียงระรัวสร้างจังหวะวาบหวามพรึบพรับ สลับเสียงครางระงม ฉันยืนอึ้งมองปลายเท้าตาปริบๆ เอายังไงดีเนี่ย หรือต้องรอให้เขาเสร็จสมกันเสียก่อน บ้า! แล้วถ้ายังไม่พอล่ะ หรือฉันควรกลับไปก่อนแล้วค่อยมาใหม่

“มีธุระอะไร!” เสียงอินเตอร์คอมแทรกทำเอาตกใจ
‘เฮ้ย! ก็เขาเพิ่งปล้ำกันเสร็จ แล้วรู้ได้ไงวะว่าเราอยู่ตรงนี้’ กรอกตาไปมา แอบคิดหาคำตอบ ในห้องนั้นจังหวะรักออกจะรุนแรงเร้าร้อน จะเอาเวลาตอนไหนมาสนใจฉันเนี่ย
‘มาเรี่ยไรหรือไง คงเป็นใบ้ซินะ รอผมก่อนเดี๋ยวหยิบเงินให้’ ต้นทางบอกแบบนั้น เออ! ช่างน้ำใจงามดี แต่ถ้าให้ดีกว่านี้เก็บเงินนั้นไปหาหมอตาดีกว่า ดูยังไงว่าฉันเป็นพวกเดินเรี่ยไรวะ

รีบชูป้ายพนักงานที่ยังคล้องคออยู่ใส่กล้อง ไม่รู้นะว่าเขาจะเห็นไหม หรืออาจตาฝ้าฟางเพราะพิษรักอยู่ก็เป็นได้ พยายามชี้ไปที่โลโก้บริษัทหวังว่าหมอนั่นจะนึกออกว่าเปิดพอร์ตฝากยอดหลักร้อยล้านอัพไว้กับที่นี่
“มาวุ่นวายอะไรแถวนี้ นี่ยามข้างล่างให้เธอขึ้นมาได้ไง” จากที่หมันไส้อิตาลูกค้าอยู่ ยังมาเจอคุณคู่ขาคนสวยกระชากเสียงถามอีก
ฉันปรี่เอาบัตรพนักงานยื่นไปตรงหน้าเธอ หวังว่าจะเข้าใจนะว่าไม่ได้มาขอเงินอย่างที่คิด แหม่! ดูไม่ออกหรือไงเสื้อผ้าหน้าผมแต่งเต็มอย่างกับหลุดมาจากซีรี่ย์เกาหลีขนาดนี้