เราต่างยึดโยงรูปธรรมแบบพิมพ์เดียวกันนั้นเอาไว้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคล้ายกลางคืนเข้ามาแทนที่กลางวัน และเป็นดั่งเช่นกลางวันที่เคลื่อนเข้ามารุกไล่ความมืด ต่างกันตรงที่โลกใบใหม่มีการแบ่งช่วงกลางวันและกลางคืนไม่เท่ากัน เป็นไปได้ว่าใครบางคนอาจมีชีวิตมืดมืดตลอดกาล ขณะอีกหลายคนอาจไม่มีโอกาสได้สัมผัสแสงจันทร์ในยามราตรีอีกต่อไป

    ผมอาจไม่เจอคุณอีก ชั่วชีวิตที่บางสิ่งจะบรรจบอย่างพอดีอาจมีเพียงหนเดียว เพราะโลกที่กลมเกินไปในคิดฝันของนักเดินทาง ทว่าความจริงมันแบนราบไปยังเส้นขอบฟ้า ตรงออกไปเรื่อยๆ เหมือนขอบกระดาษในหน้าหนังสือ และราวกับการหลงวนอยู่บนม้าหมุน โดยไม่รู้ว่ามีมือใดมาเหวี่ยงไม่รู้หยุด

- เราอยู่ระหว่างนั้น : ความโดดเดี่ยวในโลกแห่งปีก
- เรื่องเล่าของนักปฏิวัติสายลมที่หายตัวไปในนิทานเด็ก
- ต่างหลงเชื่อว่ามันคือเรื่องโกหก
- ปาดังเบซาร์
- เพลงพลบในค่ำคืนฝน
- ความตายและจดหมายฉบับสุดท้ายจากกวีหนุ่ม
- บินหลา
- ตัวละครซ่อนเร้นอยู่ในโลกของผม
- ต่างก็ร่ายรำอยู่บนทางไร้ซื่อ
- โลกฝันในทุ่งก้อนเมฆของกวี
- ในโมงยามอันลืมเลือน
ฯลฯ