การต้องแต่งงานไปอยู่ในแคว้นของศัตรูในฐานะตัวประกันทางการเมือง ไม่ใช่สิ่งยากลำบากที่สุดที่เจ้าหญิงนวาระต้องทรงเผชิญ แต่กลับเป็นการพยายามรักษาตัวให้รอดพ้นจากพระสวามี ซึ่งวันๆ ดูเหมือนไม่ทำอะไร เอาแต่จ้องจะ ‘เข้าหอ’ กับพระองค์ท่าเดียว “กำหนดมาเลย ว่าเธอต้องการให้พี่รอไปอีกเท่าไหร่”
               “ครึ่ง...”
               “ครึ่งเดือน”
               “ครึ่งปีเพคะ”
               “เธอจะฆ่าพี่เรอะ!”
-------------------------------------------------------------
กุหลาบแรกฝน...สัตตบุษย์

      “ข้าคงต้องไปแล้ว อย่าลืมในสิ่งที่สัญญากันไว้ ถ้าไม่อย่างนั้นข้าจะกลับมาจัดการกับเจ้าแน่” ทรงขู่ไว้ก่อนตามแบบฉบับของเจ้าหลวงธราธร
      “หม่อมฉันรู้แล้วน่า ไม่ต้องมาขู่หรอก” กลัวเหลือเกิน กลัวเสียเต็มประดา
      “ข้าก็แค่ย้ำๆ เอาไว้ เผื่อเจ้าคิดไม่ซื่อ” ไม่ ใช่เพียงคิดไม่ซื่อ แต่ทำไปแล้วต่างหาก องค์หญิงแก้วกัญญาเถียงในใจ เพื่อบ้านเมือง พระองค์ยอมผิดคำสาบาน แม้จะผิดคำสาบานโดยเปล่าประโยชน์ก็ตามทีเถอะ คำสาบานจะศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน ก็ต้องมาลองดูกันล่ะทีนี้
-------------------------------------------------------------
สุดแดนหฤทัย...หวานตา
    “ในเมื่อเจ้ากล้าที่จะปล่อยตัวอย่างนั้นต่อหน้าคนอื่น เจ้าก็ต้องกล้าที่จะขึ้นเตียงกับข้าเหมือนกัน” พีร กานต์ไม่มีโอกาสได้ตอบ เพราะทันทีที่เป็นอิสระจากจุมพิตเร่าร้อน เจ้าชายหนุ่มก็ซุกไซ้ไปตามลำคอนุ่มหอมเรื่อยมาจนกระทั่งถึงเนินทรวงภายใต้ ชุดนางกำนัล หนำซ้ำยังกระชากชุดของเธอจนขาดด้วยแรงปรารถนาระคนกริ้ว

    “หม่อมฉันเจ็บนะเพคะ ได้โปรดอย่าทำอย่างนี้เลย”
-------------------------------------------------------------
ฤทัยสวาท...อรวรา
      “ในเมื่อเจ้ากล้าที่จะปล่อยตัวอย่างนั้นต่อหน้าคนอื่น เจ้าก็ต้องกล้าที่จะขึ้นเตียงกับข้าเหมือนกัน”
พีรกานต์ไม่มีโอกาสได้ตอบ เพราะทันทีที่เป็นอิสระจากจุมพิตเร่าร้อน เจ้าชายหนุ่มก็ซุกไซ้ไปตามลำคอนุ่มหอมเรื่อยมาจนกระทั่งถึงเนินทรวงภายใต้ชุดนางกำนัล หนำซ้ำยังกระชากชุดของเธอจนขาดด้วยแรงปรารถนาระคนกริ้ว
“หม่อมฉันเจ็บนะเพคะ ได้โปรดอย่าทำอย่างนี้เลย”