สาธารณรัฐประชาชนจีนกำลังทะยานขึ้นจากมหาอำนาจระดับภูมิภาค (Regional Power) เป็นมหาอำนาจระดับโลก (Global Power) เพียงช่วงระยะเวลา 40 ปี เท่านั้น จากการปฏิรูปเศรษฐกิจด้วยนโยบายสี่ทันสมัย (Four Modernizations) โดย เติ้ง เสี่ยวผิง
ผู้นำรุ่นที่ 2 ระหว่าง ค.ศ. 1978-1997 ของจีนต่อจาก เหมา เจ๋อตง ที่ถึงแก่อสัญกรรมใน ค.ศ. 1976 เติ้ง เสี่ยวผิง กำหนดยุทธศาสตร์การพัฒนาของจีนโดยเน้นการปฏิรูปเกษตรกรรมให้ทันสมัยก่อน ตามด้วยอุตสาหกรรมทันสมัย และต่อยอดด้วยวิทยาศาสตร์-เทคโนโลยีทันสมัย

    ต่อมาเมื่อสงครามเย็นสิ้นสุดลงใน ค.ศ. 1991 จากการแตกสลายของสหภาพโซเวียตมาเป็นสมาพันธรัฐรัสเซียและกลุ่มประเทศเครือรัฐเอกราชที่อ่อนแอและแตกแยกผู้นำจีนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจียง เจ๋อหมิน ผู้นำรุ่นที่ 3 ซึ่งดำรงตำแหน่งเลขาธิการใหญ่พรรค
คอมมิวนิสต์จีน ระหว่าง ค.ศ. 1992-2002 เริ่มกังวลว่า จีนอาจถูกอภิมหาอำนาจหนึ่งเดียว (Unipolar Supreme Power) ในขณะนั้น คือ สหรัฐอเมริกา กดดันจีนให้เปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่สหรัฐอเมริกาต้องการ ดังนั้น เจียง เจ๋อหมิน จึงตัดสินใจเชิงยุทธศาสตร์ใน ค.ศ. 1994 ที่จะพัฒนาการป้องกันประเทศให้ทันสมัย

บทที่ 1 บทนำ
บทที่ 2 กรอบแนวคิดทฤษฎีและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง
บทที่ 3 ยุทธศาสตร์การลงทุนของจีนในภาคพื้นทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภายใต้นโยบายสีจิ้นผิงในศตวรรษที่ 21
บทที่ 4 การลงทุนของจีนในภาคพื้นทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภายใต้นโยบายสีจิ้นผิงในศตวรรษที่ 21
บทที่ 5 ปัจจัยทางยุทธศาสตร์การลงทุนของจีนในภาคพื้นทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภายใต้นโยบายสีจิ้นผิงในศตวรรษที่ 21กับการเปลี่ยนแปลงภูมิเศรษฐศาสตร์
บทที่ 6 ผลกระทบจากการดำเนินยุทธศาสตร์การลงทุนของจีนในภาคพื้นทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ภายใต้นโยบายสีจิ้นผิงในศตวรรษที่ 21กับการเปลี่ยนแปลงภูมิศาสตร์
บทที่ 7 บทสรุป