เจ้านางอมราเสด็จสู่หริวงศ์นครเพื่อเป็นพระมเหสีของพ่อขุนผู้ผ่านเมือง แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้น เมื่อพ่อเจ้าทีฆายุ พ่อเจ้าผู้ครองเมืองธาร
ปุระได้รับข่าว พระองค์ทำการฉุดคร่าเจ้านาง เพื่อหยั่งเชิงศึกกับเมืองที่พระองค์เข้าพระทัยว่าเอาใจออกห่าง ทว่าเจ้านางผู้มีฐานันดรต้องเป็นพระมเหสี แต่ถูกลดชั้นต่ำลงเป็นเพียงสตรีที่ถูกฉุดไปย่ำยีเท่านั้น พระนางมิอาจยินยอมให้โดนทำลายเกียรติของสตรีสูงศักดิ์โดยง่าย จึงหมายมั่นว่าพ่อเจ้าทีฆายุต้องชดใช้ต่อการกระทำของพระองค์ "ข้าจักจำวันนี้จนตายทีฆายุ ข้าจะไม่มีวันลืม" เจ้านางตรัสเรียบเย็นฝืนพระทัยที่เจ็บร้าวยืนหยัด   
พ่อเจ้าทีฆายุได้ชมโฉมเต็มพระเนตร วรกายอวบอัดเต็มสาว ฉวีสีน้ำผึ้งงดงามแปลกตา พระหัตถ์เรียวลูบไล้เกศายาวสลวยนุ่มนวล เจ้านางอมราบ่ายเบี่ยงเลี่ยงหลบฉวยผืนผ้าปิดบังวรกาย ทีฆายุพ่อเจ้ารั้งพระนางลงมาสู่อ้อมพระกรโอบรัดไว้แนบอุระกระซิบบอกหวานล้ำ ยิ่งนัก "ไปเป็นเทวีเมืองธารปุระของพี่มิดีกว่าหรืออมรา"  "ไม่มีเจ้านางองค์ใดได้รู้จักความรักก่อนการอภิเษก ทุกพระนางประสูติมาเพื่อทำหน้าที่แทนคุณแผ่นดิน" …รักแรกแต่เบื้องบรรพกาลนั้นจักจบลงที่ใดกันเล่า ระหว่างผู้ที่รู้และผู้ที่ลืม