การรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจของประชาคมอาเซียน 10 ประเทศ ราว 600 ล้านคน ด้วยหวังให้เป็นตลาดขนาดใหญ่ เพื่อสร้างอำนาจต่อรองในทางเศรษฐกิจกับภูมิภาคอื่น ในขณะเดียวกันประเทศสมาชิกประชาคมต่างแข่งขันกันอยู่ในที ด้วยความแตกต่างทางเชื้อชาติ ภาษา และศาสนา ฤาความเป็นหนึ่งเดียวจะเป็นเพียงชื่อเท่านั้น ไทยหวังไกลกว่านั้น อยากเป็นผู้นำในภูมิภาค แต่การดำเนินนโยบายพัฒนาประเทศดูเหมือนจะสวนทางกัน ในเมื่อการออกแบบโครงสร้างการบริหารประเทศมิได้ให้โอกาสปัจเจกบุคคลมีอิสระเสรีที่เสมอภาคกัน ที่ผ่านมาปัจจุบันบุคคลได้รับโอกาสเท่าที่ผู้นำ ชนชั้นนำหยิบยื่นให้เท่าที่จำเป็นที่จะเป็นฐานให้ผู้นำ ผู้ปกครองอยู่ได้อย่างมั่นคั่งและมั่นคง ด้วยแนวคิดการพัฒนาประเทศที่แตกต่างแยกเป็นสองทิศทางที่ฝ่ายหนึ่งยึดแนวทางอนุรักษ์นิยม อีกฝ่ายยึดแนวทางเสรีประชาธิปไตย ความแตกต่างนี้กลายเป้นตัวกัดกร่อนความเข้มแข็งของประเทศ

    ใช่ว่าจะไม่มีทางแก้ไข เพียงแต่เริ่มปรับเปลี่ยนกระบวนทัศน์ในการมองมนุษย์ที่มีค่าเท่ากัน ไม่ว่ามนุษย์คนนั้น กลุ่มนั้นจะมีความแตกต่างกันในทางเชื้อชาติ ศาสนา สถานภาพ และอาชีพ จะทำได้อย่างไร? หนังสือเล่มนี้ได้ชี้แนะทางออกไว้เรียบร้อยแล้ว

   

1. รัฐประศาสนศาสตร์เชื่อมโยง AEC สู่ปี 2020
2. การเชื่อมโยงสร้างโอกาส (CPM - AEC)
3. ปฏิบัติการ PMC สู่ AEC ทะยานสู่ 2020
4. การนำนโยบาย เชื่อมโยง
5. กระบวนทัศน์นโยบายเชื่อมโยง
6. ทฤษฎี : หลักเครือข่ายเชื่อมโยง
7. กรอบเเนวความคิด PMC ASEAN
8. ทฤษฎีรัฐประศาสนศาสตร์เชื่อมโยงสู่รัฐประชาคมอาเซียน
9. PMC นวัตกรรมบริหารประชาคมอาเซียน
10. สำงานคณะกรรมการพลเรือน นำรัฐประศาสนศาสตร์
ฯลฯ