“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ” น้ำเสียงนุ่มละมุนของเขาแฝงด้วยความอาฆาตมาดร้าย
“พวกเผด็จการชั้นต่ำ” หล่อนพูดอีกครั้ง และรอวันโลกาวินาศ เมื่อสีหน้าเขาแทนที่ด้วยรอยยิ้มบางๆ อารมณ์โกรธหล่อนเปลี่ยนเป็นความเดือดดาล “นั่นคุณขำมากหรือไง มิสเตอร์ราชิด”
“เธอจะต้องเรียกฉันว่าท่านชีคราชิด” เขายิ้มยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง ดังนั้นหล่อนจึงเห็นความโหดเหี้ยมซ่อนอยู่เบื้องหลัง “และสิ่งที่ฉันขำก็คือความจริงว่า หากตอนนี้เราสองคนอยู่ในประเทศของฉัน ฉันคงจะตัดลิ้นเธอเพราะความยโสของเธอ”
เหงื่อหยดหนึ่งผุดขึ้นที่หน้าผากอารีน่า หล่อนแน่ใจในเจตนารมณ์เขา แต่ในชั่วขณะนั้น หล่อนฉุนขาดเกินกว่าจะมากังวลเรื่องคำพูดและการกระทำที่เหมาะสม ไม่ใช่ว่าชั่วชีวิตที่ผ่านมา หล่อนจะไม่เคยชิงชังใครเท่ากับที่ชิงชังคริสโตเฟอร์ อัล ราชิด
“ปล่อยฉัน” อารีน่าพูด ส่งเสียงฮึดฮัดขณะบิดตัวเพื่อเป็นอิสระจากมือที่ขยุ้มเสื้อยืด “ให้ตาย ปล่อยฉันนะ”
    เขาปล่อยหล่อน คลายมือที่กำอยู่ รวดเร็วอย่างไม่คาดฝันจนหล่อนเซไปด้านหลัง หล่อนยืนจ้องผู้ชายคนนี้เขม็ง คนที่บุกรุกห้องหล่อน ทรวงอกหล่อนขยับขึ้นลงภายใต้เสื้อยืดผ้าฝ้ายเนื้อบาง
             และเป็นครั้งแรกที่เขาจ้องมองหล่อน มองอย่างเป็นเรื่องเป็นราว จนหล่อนเกือบรู้สึกได้ถึงสัมผัสจากแววตาสีเงินเมื่อเขากวาดมองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า เขาสำรวจผมยุ่งเหยิงเหมือนเพิ่งลุกจากเตียงของหล่อน เสื้อยืดผ้าฝ้าย และเรียวขายาวเปล่าเปลือย...