ร่างพระร่วง คือภาพร่างที่ลางเลือนระหว่าง “ไสย” กับ “พุทธ” เป็นภาพใหญ่ของสังคมไทยที่เห็นกันอยู่กับตา แต่ไม่มีใครกล้าหยิบมาเขียน ไม่มีใครสังเคราะห์แก่นความเชื่อและความจริง ความลวงและความเท็จ ความโง่กับความงมงายเหล่านี้ออกมาอย่างแจ่มชัด โดยเฉพาะในด้าน “นิยาย”

    การตีความตามแนวความเชื่อเรื่องการสืบต่อพระพุทธศาสนาด้วยการสร้างพระเครื่องนั้น ได้บิดเบี้ยวเจตนาเดิมจนพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ หรือการท่องบ่นคำสวยหรู ฟังยาก เข้าใจยาก...ไม่รู้จักภาษาคน-ภาษาธรรม หรือการเดินอยู่ในโลกแห่งนิวรณ์อันมืดมัว โดยหารู้ไม่ว่า อะไรคือ “มายา” อะไรคือ “จริงแท้” บางเรื่องบางตอนในเรื่องอาจช่วยสะกิดสะเกาเอาเปลือกหนาที่ครอบทับอยู่ให้หลุดร่อนออกได้บ้าง กับบางคน พลังของนิยายเรื่องนี้อาจจะถลกเปลือกทุกชั้นออกจนถึงดวงจิตที่แพ้วใส หรือกับบางคนอาจจะแปรเปลี่ยนนิยายเรื่องนี้เป็นเปลือกอีกชั้นฉาบทับลงไปอีก....

                                              (บางส่วนจากคำนำสำนักพิมพ์)

ภาคหนึ่ง
บทที่หนึ่ง ฟ้าสั่ง
บทที่สอง ภูมิหลัง
บทที่สาม ตะกร้าสองสีเขียว
บทที่สี่ ตะกร้าสามสีเหลือง
บทที่ห้า ตะกร้าสี่สีส้ม
บทที่หก ป่าขึด
บทที่เจ็ด ซุโข่ทัย
ภาคสอง
บทที่หนึ่ง ท้าทาย
บทที่สอง ทำศึก
บทที่สาม ผู้พิชิต
บทที่สี่ สงสัย
บทที่ห้า วิบาก
บทที่หก ปล่อยวาง
บทที่เจ็ด ปณิธาน