ทั้งๆ ที่บทเรียนบทแรกๆ ในวิชาวรรณคดีว่าด้วยวัตถุประสงค์ของการอ่านวรรณคดีนั้นค่อนข้างจะเซ็กซี่ คือเพื่อให้เพลิดเพลินอารมณ์ ให้รู้รสพลังอำนาจของภาษา แต่ความสนุกเหล่านั้นย่อมไม่เกิดขึ้นจริง เพราะเราไม่ได้เพลิดเพลินอารมณ์กับวรรณคดีอย่าง "เครื่องบำเรอแก่กิเลส" แต่วิชาวรรณคดีมักจะขู่เสียงดังๆ ว่าเรากำลัง "แตะต้อง" ผลงานอันยิ่งใหญ่อันเป็นสมบัติของชาติอยู่ ดังนั้นการจะหาคนทั่วๆ ไปที่รักการอ่านวรรณคดีซักคนในยุคนี้จึงยากพอๆ กับการหาเหล้าสักขวดในอีเบย์ การปลูกวรรณคดีให้ตื่นขึ้นมาครั้งนี้จึงต้งอใช้อาคม "ชุบบพิตรด้วยวิทยา" อันเป็นเคล็ดที่ไม่มีในอีเบย์เช่นกัน จึงจะเกิดผล...

- อ่าน พระลอ : สงสัย ปู่เจ้าสมิงพรายเป็นใคร?
- อ่าน พระสังข์ : สงสัยพระสังข์ทำไมต้องตัดจมูก ตัดใบหูหกเขย?
- อ่าน ขุนช้างขุนแผน : สงสัย นางวันทอง "ขี่ม้า" ท่าไหน?
- อ่าน ตะเลงพ่าย : สงสัย พระนเรศวรใส่ "รองเท้า" ทำยุทธหัตถีหรือเปล่า?
- อ่าน พระอภัยมณี : สงสัย พระอภัยมณีกับนางเงือก "นั่น" กันอย่างไร?
- อ่าน บทเห่เรือ : สงสัย เจ้าฟ้ากุ้งนั่งเรือลำไหน?
- อ่าน อิเหนา : สงสัย "บุษบง" ของ "บุษบา" คัพอะไร?
- อ่าน มโนราห์ : สงสัย ประมาณไหนคือ "ดอกทอง"?
- อ่าน ลักษณวงศ์ : สงสัย ฮาวทู "เล่นเพื่อน"?
- อ่าน จันทะโครบ : สงสัย "อุปสรรค" หญิงปลอมเป็นชาย ทำอย่างไรจึง "แนบเนียน"?
ฯลฯ