มนุษย์เราเป็นพวกที่ชอบรับมากกว่าให้ ภาพจากสื่อและคนรอบตัวตอกย้ำเราเสมอว่า ความสุขคือเป้าหมายของชีวิต และการรับความสุขก็คือการ "ตักตวง" มันใส่ตัว มองว่าตัวเองคือศูนย์กลาง ปรัชญาพุทธสอนสิ่งตรงข้ามโดยสิ้นเชิง นั่นคือมองออกไปจากตัวเอง คริสต์ศาสนาก็สอนให้รักเพื่อนร่วมโลก เพราะความสุขคือการแบ่งปันกัน คือการให้...

    แต่ในโลกใบนี้ การแบ่งปันให้คนอื่นเป็นเรื่องยาก การรักคนอื่นก็เป็นเรื่องยาก ทว่ามองให้ดี เราจะเห็นเรื่องเล็ก ๆ ที่สวยงาม : ชาวบ้านตำบลหนึ่งที่สุรินทร์คืนเงินให้รัฐที่ให้ความช่วยเหลือมากเกินไป, เจ้าหน้าที่โรงแรมแห่งหนึ่งเก็บเงินแขกได้และส่งคืน, คนขับรถรับจ้างคือของที่ผู้โดยสารลืมทิ้งไว้บนรถ, หมอเปิดคลินิกสำหรับคนยากไร้โดยไม่คิดเงินค่ารักษา บางคลินิกคิดว่ารักษาแค่บาทเดียว ฯลฯ

    เพียงเปลี่ยนจาก "รับ" มาเป็น "ให้" เอาใจเขามาใส่ใจเรา น้ำใจใสบริสุทธิ์หยดเล็ก ๆ แต่ละหยดจะรวมตัวเป็นสายน้ำแห่งความเมตตา ชะล้างฝุ่นละอองที่จับเปื้อนโลกมานาน นี่ก็คือการกอดโลก กอดโลกได้เมื่อไร ใจก็เป็นสุข แล้วโลกก็สวยงามขึ้นทันที "สองแขนที่กอดโลก" เป็นหนังสือที่เป็นเพื่อนยามที่คุณเหงา เศร้า ท้อแท้ และรู้สึกว่าโลกนี้ไม่น่าอยู่

- รักข้ามพรมแดนสงคราม
- เมื่อถูกถีบลงน้ำ
- ก่อนขึ้นเขาสูง
- ผัดไทยหนึ่งนาทีครึ่ง
- เห็นมดเท่าช้าง
- เป็นวิธีที่โลกสร้างฉันมาอย่างนี้แหละ
- แผลเป็นของ คิม ฟุก
- อกหักดีกว่ารักไม่เป็น?
- ลดขนาดของปัญหา
- ฉัพพรรณรังสี
ฯลฯ

- "สองแขนที่กอดโลก" หนังสือแนวเสริมกำลังใจกับทุกคน เป็นหนังสือที่เป็นเพื่อนยามที่คุณเหงา เศร้า ท้อแท้ และรู้สึกว่าโลกนี้ไม่น่าอยู่