"เคนเน็ธ แกรห์ม" เขียนเรื่อง "สายลมในพงหลิว" ขึ้นโดยมีภูมิหลังจากชีวิตอันเจ็บปวดและโดดเดี่ยวของตนเอง เพื่อปลอบโยนและสร้างความสนุกสนานแก่ลูกชายซึ่งสายตาพิการและมีปัญหาทางบุคลิกภาพ ขณะแต่งเรื่องนี้แกรห์มทำงานเป็นพนักงานธนาคาร แต่เริ่มต้นเป็นนักเขียนและมีผลงานออกมาแล้ว ๒ เล่ม หากไม่ประสบความสำเร็จนัก แกรห์มจึงตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อทุ่มเทเวลาให้กับการเขียนหนังสือและดูแลลูกชาย เขานำร่างต้นฉบับเรื่องนี้ออกมาขัดเกลาอีกครั้ง แต่ถูกปฏิเสธจากหลายสำนักพิมพ์ และในที่สุดก็ได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1908

    "ประธานาธิบดีธีโอดอร์ โรสต์เวลท์" ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาในขณะนั้น ถึงกับเขียนจดหมายมาแสดงความชื่นชมโดยตรงว่า เขาอ่านแล้วอ่านอีกหลายรอบ และรู้สึกเหมือนได้พบเพื่อนเก่า และก็เช่นเดียวกับหนังสือสำหรับเด็กส่วนมาก นั่นคือ แม้ว่าจะเขียนขึ้นมาสำหรับเด็ก แต่ก็แฝงด้วยนัยยะเสียดสีสังคมมนุษย์ไว้อย่างลึกซึ้งแยบคาย ทั้งเรื่องชนชั้น การเมือง สังคม ความเจริญทางวัตถุ ซึ่งจะว่าไปแล้ว แม้จะเขียนขึ้นมากว่า ๑๐๐ ปี สังคมมนุษย์ก็ยังไม่ได้แตกต่างหรือเปลี่ยนแปลงไปเลย จึงไม่น่าแปลกใจว่าทำไม "สายลมในพงหลิว" จึงยังได้รับความนิยมทั้งในส่วนของหนังสือและการดัดแปลงเป็นสื่อแขนงต่างๆ ทั้งละครเวที บทเพลง การ์ตูน ฯลฯ อีกทั้งเป็นแรงบันดาลใจแก่หนังสืออีกหลายเล่มในยุคต่อๆ มา

บทที่ 1 ริมตลิ่ง
บทที่ 2 ถนนทอดยาว
บทที่ 3 ป่าดิบ
บทที่ 4 คุณแบดเจอร์
บทที่ 5 บ้านแสนสุข
บทที่ 6 คุณคางคก
บทที่ 7 เทพเจ้าแพน ณ ประตูแห่งอรุณรุ่ง
บทที่ 8 การผจญภัยของคางคก
บทที่ 9 เหล่านักเดินทางทั้งหลาย
บทที่ 10 การผจญภัยครั้งต่อมาของคางคก
บทที่ 11 "ดั่งพายุฤดูร้อนนำพาหยาดน้ำตา"
บทที่ 12 การกลับมาของยูลิสซิส