เมื่อสายใยรักแห่งคำมั่นสัญญา ถูกขัดขวางด้วยคำสาปจนพรากเขาและเธอจากกันนานหลายชาติหลายภพ แต่ด้วยหัวใจไม่ยอมเสื่อมคลายในรัก เขาจึงพยายามตามหาเธอจนพบ แม้เธอจะไม่อาจจำอดีตชาติได้ แต่ด้วยรักนี้เขาหรือจะยอม...

รัญจวนใจหวนไห้ฤทัยรัก
ด้วยใจภักดิ์ดวงฤทัยมิแปรผัน
มิอาจตัดรักเพียงเจ้าเท่าชีวัน
ใจพี่นั้นรอเพียงเจ้าตราบชีพวาย
คำสัญญาดุจฟากฟ้ามหาสมุทร
แม้นสิ้นสุดสิ้นแสงตะวันฉาย
อาจพรากลมหายใจจากร่างกาย
แม้นชีพวายดวงหทัยยังภักดี


“น้ำเกือบลืมไปค่ะ น้ำหอมที่พี่อรรถให้น้ำมาเมื่อวันก่อนน้ำลองใช้แล้วนะคะ กลิ่นหอมถูกใจมากเลยค่ะ เพียงแต่ว่ามันดูแปลก ๆ”
“แปลกยังไงเหรอครับ”
“แปลกตรงที่ตั้งแต่คืนนั้นที่น้ำลองใช้น้ำหอมนั้นแต้มก่อนนอน น้ำก็ฝันเห็นพี่อรรถ 2 คืนติดกันเลยค่ะ”
“ฝันว่ายังไงเหรอครับ”
มณีธาราอึกอัก ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขิน เมื่อคิดถึงความฝันแสนหวามของตน หากเล่าให้คนตรงหน้าฟังเขาจะคิดยังไงกันนะ หรือคิดว่าเธอแอบชอบเขาหรือเปล่า
“เล่ามาเถอะครับ พี่สัญญาว่าจะเก็บไว้เป็นความลับระหว่างเราตลอดไป” คำพูดเรียบง่าย แต่คล้ายเข้ามานั่งกลางใจเธอนั้น ทำให้หญิงสาวรู้สึกเชื่อเขาหมดใจ และยอมเปิดปากเล่า
“คืนแรก น้ำฝันว่าพี่อรรถพาน้ำไปเที่ยวที่เมืองบาดาล ส่วนเมื่อคืนนี้น้ำฝันเห็นพญานาคกลายร่างเป็นพี่อรรถมา เอ่อ...มานอนกอดน้ำบนเตียงค่ะ” ท้ายประโยค ใบหน้าหวานยิ่งแดงก่ำจนคนฟังรู้สึกเอ็นดู และอยากดึงเธอเข้ามากอด แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้