“ตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ” ลูเซียโน่ถามเมื่อเรญ์เซลจ้อเล่าเรื่องการเรียนไม่             หยุดปาก
“ยี่สิบค่ะ” เรญ์เซลโกหก แต่กล้วก็นึกได้ว่าเขาอาจจะไปเช็กจากประวัติก็เลยรีบแก้ “เอ้อ จะครบยี่สิบวันพฤหัสนี้แหละค่ะ”
ลูเซียโน่นึกจำไว้ในใจว่าจะบอกให้ผู้ช่วยส่วนตัวส่งดอกไม้และจองโต๊ะอาหาร จู่ๆ วันพฤหัสก็ดูเหมือนจะอีกนานเหลือเกิน
“เลี้ยวซ้ายที่วงเวียนข้างหน้า และจุดหมายปลายทางจะอยู่ทางซ้ายมือ” เสียงบรรยายไร้ชีวิตจิตใจจากจีพีเอสดังขึ้น
“ไอ้เครื่องนี้อะไรๆ ก็ดีหรอก แต่ปัญหาก็คือเราจะแกล้งทำเป็นหลงและแกล้งถ่วงเวลาไม่ได้” ลูเซียโน่พูดพร้อมยิ้มในขณะที่ดับเครื่องและหันหน้ามาหา
“ฉันรู้ทางกลับบ้านดีอยู่ค่ะ” เรญ์เซลเถียงแต่หัวใจเต้นรัวกับการเฟลิ้ตอย่างไม่ปิดบังของชายหนุ่ม
“บ้านน่าอยู่ดีนี่” มันเป็นบ้านเก่าแก่ขนาดใหญ่บนถนนสายที่สวยน่าอยู่ห่างจาก                   ชายหาดแค่ไม่กี่เมตร อาจจะมีนักศึกษาเช่ารวมกันอยู่คึ่กๆ หรือไม่เธอก็ยังอยู่กับพ่อแม่ ลูเซียโนเดา “ยังมีคนตื่นอยู่เลย”
“แม่เองแหละค่ะ” เรญ์เซลนิ่วหน้าเมื่อเห็นม่านหน้าต่างขยับ ทำไมแม่ยังไม่เข้านอนอีกนะ รู้สึกเขินและเหมือนกลับไปเป็นเด็กอายุสิบสองอีกครั้ง
แต่มันเหมือนไม่ได้รบกวนจิตใจลูเซียโน่แม้แต่นิด จะว่าไป มันออกจะเป็นของใหม่สำหรับเขาด้วยซ้ำ ลูเซียโน่กับสาวสวยช่ำชองเปรี้ยวจัดที่จะชวนเขาเข้าบ้านอย่างยั่วยวน
“งั้นคุณก็น่าจะเข้าบ้านได้แล้ว เด็กดี”
ชายหนุ่มเห็นหน้าของเธอเจื่อนลงนิด พลางคิดว่าเขาไม่อยากทำอะไรมากเท่ากับประทับจูบสาวน้อยตรงหน้า แต่ลูเซียโน่รู้ดีถึงวิธีที่จะทำให้ผู้หญิงมีความกระหายมากขึ้น
         ให้ตายชักสิ! เธอน่ารักเป็นบ้า ลูเซียโน่คิดพลางมองตามหญิงสาวเดินเข้าบ้าน