สุรินทร์ มีข้อสันนิษฐานจากนักประวัติศาสตร์ว่าพื้นที่อันเป็นที่ตั้งเมืองสุรินทร์มีชุมชนอาศัยอยู่เมือประมาณ ๒,๐๐0 ปีล่วงมาแล้ว มีการพบหลักฐานการอยู่อาศัยยองมนุษย์ตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์จากสภาพภูมิศาสตร์ที่มีอาณาเขตต่อเนื่องกับพื้นที่ที่เคยเป็นอาณาจักรขอมโบราณ ทำให้ชุมขนในจังหวัดสุรินทร์ได้รับวัฒนธรรมขอมมาโดยตลอด ตั้งแต่ในช่วงพุทธศตวรรษที่ ๑๒ เป็นต้นมา เมื่อขอมเสื่อมอำนาจลง ไม่ปรากฏหลักฐานเด่นขัดที่แสดงถึงการอยู่อาศัยของชุมขนในสมัยต๋อมา จนกระทั่งในสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย พ.ศ. ๒๒๖๐ จึงปรากฎร่องรอยขึ้นอีกครั้งหนึ่งในพงศาวดารอีสาน ขาวฟื้นเมืองกลุ่มหนึ่งที่เรียกตัวเองว่า ส่วย หรือ กูย ซึ่งอาศัยอยู่แถบเมืองอัตปิอแสนแป แคว้นจำปาศักดิ์ ซึ่งขณะนั้นเป็นดินแดนของไทย และเป็นกลุ่มชนที่มีความสามารถในการจับข้างป่ามาเลี้ยงไว้ใช้งาน พากันอพยพข้ามลำน้ำโขงมาสู่ฝั่งขวา โดยได้แยกย้ายกันไปตั้งขุมชนที่เมืองลึง (อำเภอจอมพระ) บ้านโคกลำดวน (อำเภอขุขันธ์ จังหวัดศรีสะเกษ) บ้านอัจจะปะนึ่ง (อำเภอสังขะ) และบ้านกุดปะไท (อำเภอศีขรภูมิ)ใน พ.ศ. ๒๓๐๓ หัวหน้าขาวกูยที่อาศัยอยู่ในบริเวณนี้ได้ช่วยขุนนางจากราชสำนักคล้องช้างเผือกที่แตกโขลงมาจากกรุงศรีอยุธยากลับไปได้ ต่อมาได้ส่งส่วยของป้าและเข้ารับราชการกับราชสำนัก จนได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์และยกบ้านที่ปกครองขึ้น

การเดินทาง
สถานที่ท่องเที่ยว
อำเภอเมืองสุรินทร์
อำเภอเขวาสินรินทร์
อำเภอจอมพระ
อำเภอท่าตู้ม
อำเภอชุมพอบุรี
อำเภอศีขรภูมิ
อำเภอลำดวน
อำเภอสังขะ
อำเภอบัวเชด
อำเภอกาบเชิง
อำเภอพนมดงรัก
อำเภอปราสาท
เทศกาลงานประเพณี
สินค้าพื้นเมือง
ร้านจำหน่ายสินค้าที่ระลึก
ตัวอย่างรายการนำเที่ยว
สิ่งอำนวยความสะดวก
สถานที่พัก
ร้ามอาหาร
แผนที่
หมายเลขโทรศัพท์สำคัญ