หนังสือ "สูตรของเว่ยหล่าง" เล่มนี้ เป็นคัมภีร์ของศาสนาพุทธนิกายเซน เขียนขึ้นโดยพระสังฆปริณายกองค์ที่ 6 เว่ยหล่าง เป็นพระอาจารย์ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในราชวงศ์ถัง หลักคำสอนของท่าน ซึ่งเป็นที่อัศจรรย์อย่างยิ่งว่า บรรดาคัมภีร์ต่าง ๆ ของจีนที่สงเคราะห์นับเนื่องเข้าไปในพระไตรปิฎกของจีนนั้น มีแต่สูตรนี้เท่านั้นที่ได้รับขนานนามว่าเป็น "สูตร" (คำว่าสูตรนั้นได้สงวนไว้ใช้เรียกสำหรับพระธรรมเทศนาที่พระองค์ทรงตรัสเอง หรือพระโพธิสัตว์สำคัญๆ ตรัสเท่านั้น)

    จุดเด่นของ "สูตรของเว่ยหล่าง" อยู่ที่การมุ่งสู่จิตเดิมแท้ และความสำคัญอันรวมเป็นหนึ่งเดียวกันของ ศีล สมาธิ และปัญญา เป็นหนังสือสำหรับปัญญาชนโดยแท้ ผู้ที่ยึดมั่นในความรู้เดิมของตนอย่างเหนียวแน่น ไม่ชอบคิด, เอาแต่จะฟังง่ายๆ ท่องจำง่าย ๆ ย่อมไม่เหมาะที่จะอ่านหนังสือเล่มนี้ เพราะจะไม่ได้รับประโยชนอะไรเลยก็ว่าได้ ผู้อ่านจะต้องมีใจกว้าง กล่าวคือ ถ้าได้ฟังคำที่ผิดจากความเชื่อเดิม ๆ ของตน ก็อย่าเพิ่งค้าน อย่าเพิ่งโยนทิ้ง แต่ต้องทำใจเป็นคนใหม่อ่านของใหม่ ด้วยจิตใจใหม่ สติปัญญาใหม่ และพยายามค้นให้พบ หรือเข้าใจให้จนได้ ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร ส่วนที่จะวินิจฉัยว่าถูกหรือผิดนั้น ไว้ค่อยวินิจฉัยกันทีหลัง

บทที่ 1 ว่าด้วยชีวประวัติที่ท่านเล่าเอง
บทที่ 2 ว่าด้วยปรัชญา
บทที่ 3 ว่าด้วยข้อปุจฉา - แลวิสัชนา
บทที่ 4 ว่าด้วยสมาธิและปรัชญา
บทที่ 5 ว่าด้วยธฺยานะ
บทที่ 6 ว่าด้วยบาปสำนึก (การสำนึกบาป)
บทที่ 7 ว่าด้วยคำสอนอันเหมาะแก่อุปนิสัย และสิ่งแวดล้อม

- บันทึกของผู้แปลสูตรเว่ยหลาง (หมวด 8-10)

บทที่ 8 สำนักฉับพลัน และสำนักเชื่องช้า
บทที่ 9 พระบรมราชูปถัมภ์
บทที่ 10 คำสอนครั้งสุดท้าย