"สเปโร โซนาตา : ท่วงทำนองแห่งความหวัง" เล่มนี้ เสมือนภาพตัวแทนและหลักฐานบ่งชี้ประการหนึ่งของการที่นักเขียนไทยได้พาตัวเองเคลื่อนที่ไป กระทั่งวงการวรรณกรรมได้เคลื่อนขยับไปอีกหลายก้าว เรามองเห็นได้ถึงความเคร่งเครียด จริงจัง มีแบบแผน และเปิดใจกว้าง ทั้งหมดเหล่านี้สะท้อนถึงคุณลักษณะของความเป็น "มืออาชีพ" ที่นักเขียนรุ่นก่อนหน้านั้นหลาย ๆ รุ่นมักจะจินตนาการไม่ถึง (จนกว่าจะได้รับรางวัลวรรณกรรมใหญ่ ๆ ระดับชาติขึ้นมาสักรางวัลถึงจะคิดว่าจะยึดการเขียนเป็นอาชีพได้)

    ไม่น่าเชื่อว่า ในขณะที่นักเขียนรุ่นก่อน ๆ ได้ล้มหายไปเป็นจำนวนไม่น้อย แต่นักเขียนรุ่นทศวรรษ 2550 กลับสามารถยึดการเขียนเป็นอาชีพได้หลายต่อหลายคน "รมณ กมลนาวิน" นั้นมีความมุ่งมั่นแน่วแน่ ตัดสินใจลาออกจากงานประจำมาตั้งแต่ พ.ศ. 2554 ฝึกปรืบกับการสร้างสรรค์งานจนครบทศวรรษในวาระของการออกรวมเรื่องสั้นเล่มนี้!

- ฉากที่สมจริงที่สุด
- บนถนนนักเขียนหมายเลข 1
- คืนที่อาลีถูกล่า
- หญิงสาวกับชายชรา ผู้อ่านปรัชญาชีวิตของยิบราน
- เรืองบางลำยังไม่กลับจากทะเล
- ศพในแม่น้ำ
- Sad Movie
- ผู้ถูกทำลาย
- หนทางรอด
- เรื่องที่เริ่มจาก หญิงสาวผู้ก่อกำเนิดจากสายลม
ฯลฯ